Column Aisha: ‘Waar het plankje aan diggelen lag, groeide het zelfvertrouwen van mijn zoon des te meer’

Aisha Scheuer

6 augustus, 2018 - 12:44

Leestijd: 3 minuten

Vroeger gingen mijn nekharen overeind staan als ik hoorde over de cursus Rots & Water, die je leert om te gaan met verschillende type mensen. Dat zweverige gedoe, niks voor mij.

Tot ik een kind kreeg die niet altijd even goed voor zichzelf opkwam. De keren dat hij naar de eerste hulp moest kwam het door toedoen van een ander kind. We besloten hem op te geven voor een cursus. In het kader van ‘baat het niet dan schaadt het niet’ valt het altijd te proberen.
 

Rots & Water

Het leuke aan zo’n cursus is dat er twee soorten kinderen aan meedoen.

• De introverte rustige kat-uit-de-boom-kijkende kinderen
• De extraverte actieve ik-sla-mijn-buren-knock-out-met-de-choreografie-van-in-de-maneschijn kinderen

Daar horen dan ook verschillende soorten ouders bij.

• De overprikkelde in de smartphone gedoken ouder
• De drukke sociale ouder die met iedereen contact maakt.
• Ik; een combinatie van bovenstaande

Kortom; rots-ouders, water-ouders, rots-kinderen en water-kinderen. Want blijkbaar is dat erfelijk.
 

Ouder-kind-relatie

Ik ben van nature water, maar ik zie eruit als een rots. Shai is water, en heeft daar nogal moeite mee. Want hoewel onze band sterk is wordt hij ook wel vaak onzeker van mij en dat zorgt voor de nodige spanningen in onze ouder-kind-relatie.

Shai had absoluut geen zin in de cursus. Hij gaat liever geen uitdagingen aan en vindt dat soort sociaal-emotionele activiteiten maar vermoeiend. Juist dat maakt dat hij naar de training moest want dat vermijdende gedrag zien we ook terug in conflicten. Hij gaat liever geen confrontatie aan omdat mensen dan nog weleens boos uit de hoek kunnen komen. Of misschien doet hij dan wel iets verkeerd.

Met een hoop tegenzin heeft hij de training afgerond. Hoewel hij vond dat het allemaal maar onzin was zag ik zijn houding ten opzichte van andere kinderen veranderen. Hij sprak duidelijker omdat hij leerde dat hij zijn stem op verschillende manieren kon gebruiken. Hij kon de rots- en watermensen herkennen en beschrijven waardoor hij zich veel bewuster werd van zijn gedrag en dat van de ander.
 

Lees ook
Column Aisha: ‘Moeders, hoe overleven jullie een dagje speeltuin of pretpark met jullie kroost?’ >
 

Lil’ Bruce Lee

Hij was erg enthousiast over de laatste les. De kinderen gingen leren om een plankje door midden te slaan. Hij was er vastberaden over. “Als je denkt dat je het niet kan, dan kun je het ook niet. Maar als je denkt dat je het kan, dan kun je het.” In die les heeft hij laten zien dat zijn vastberadenheid en geloof in zijn eigen kunnen zijn vruchten heeft afgeworpen. Zonder aarzelen sloeg lil’ Bruce Lee het plankje doormidden. Waar het plankje aan diggelen lag groeide zijn zelfvertrouwen des te meer.

Hij leerde dat zijn zelfbedachte theorie ‘Ik ben water, dus ik kan geen rots zijn’ niet klopte en dat hij ook best kan doen alsof hij rots is, ook al is hij van binnen water. En we leerden wat beter met elkaar omgaan. We zijn er nog lang niet, want de onzekere houding naar mij heeft hij nog steeds. Maar als ik merk dat hij moeite met mijn ‘rots-uitstraling’ heeft dan herinner ik hem even hoe bang ik ben voor mensen die zomaar plankjes doormidden slaan met hun blote hand.

Hij heeft niks te vrezen.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >