‘Door de komst van Izzy wordt zichtbaar wat we met Louie niet hebben gehad’

Het is een kleine twee weken na de geboorte van onze dochter Izzy. Bas zijn Ierse muziek galmt door de keuken terwijl hij Izzy langzaam in slaap probeert te wiegen. Hond Zus drentelt er enthousiast om heen met haar speeltje in haar bek. Ik neem een slok van mijn thee en aanschouw het liefdevolle tafereel. Dít is mijn gezin, ons gezin.

Prikkende tranen

Direct na die gedachte glijden mijn ogen af naar het gouden fotolijstje op de keukentafel. De sprankelende ogen van Louie doorboren mijn hart. Ineens komt het heel hard binnen: Izzy is hier, maar Louie niet. De simpele dingen als hem in slaap wiegen hebben we met hem nooit kunnen doen én gaan we ook nooit meer doen. Ik huil. Oneindig veel tranen.

“Ik huil. Oneindig veel tranen”

Tranen die ook in de dagen daarna achter mijn ogen blijven prikken. Vaak probeer ik ze weg te slikken. Ik wil niet dat Izzy mijn verdriet ziet en voelt. Tegen beter weten in, want diep van binnen weet ik heus wel dat dit kleine meisje al lang voelt dat er iets speelt. Iets wat wordt bevestigd in een prachtig gesprek met een coach waar ik een week later mee aan tafel zit op advies van mijn verloskundige.

Rouwen in een nieuw jasje

“Izzy voelt al dat je verdrietig bent voordat de tranen over je wangen rollen. Neem haar mee in je verdriet. Leg haar uit dat je verdrietig bent, dat je haar grote broer mist, maar dat het niets afdoet aan de liefde die je voor haar voelt”, is wat ze mij vertelt. Ze heeft gelijk. Het doet ook niets af aan de liefde. Ik houd van allebei heel veel. Het is alsof ze een kraan opendraait. Ineens stromen alle weggeduwde tranen eruit.

Lees ook – ‘Ik wist niet of we ooit nog samen een kindje zouden krijgen’

Ze legt mij uit dat een nieuwe vorm van rouw is dat nu naar de oppervlakte komt. Júist doordat met Izzy tastbaar wordt wat we met Louie niet hebben gehad. De fijne momentjes met elkaar als gezin zonder ziekenhuispersoneel, felle tl-verlichting en belletjes die mij iedere keer weer een hartverlamming bezorgden. Gewoon thuis, met zijn drieën, de hond en Ierse muziek.

Intens geluk en intens verdriet

Het is balanceren tussen intens gelukkig zijn met een klein baby’tje op mijn borst en intens verdrietig zijn om dat het leven van dat andere baby’tje niet langer dan vier weken mocht duren. Hoe moeilijk en verdrietig ook: het is ons leven. Die rouw en dat verdriet horen bij ons en zullen in de loop van ons leven nog wel vaker de kop opsteken. Het enige wat we kunnen doen is ermee leren omgaan én Izzy erin meenemen.

“Izzy is geboren in een gezin waarin iemand wordt gemist. Het is daarmee ook onderdeel
van haar leven. En weet je: als Louie nog had geleefd had je hem toch ook betrokken bij de komst van Izzy? Waarom zou je dat nu niet doen?”, sluit mijn coach het gesprek af. Dat is wat ik de dagen daarna doe. Ik vertel Izzy over Louie. Hoe dapper hij was, sterk en lief. Dat hij áltijd haar grote broer zal blijven. Waar hij ook is. We kijken samen naar zijn foto. Ik laat de tranen er zijn. Tranen van geluk en tranen van verdriet.