Fotografie: Mark Groeneveld
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Xess Xava is nu 9 en zit in die geweldige fase waarin fantasie geen grenzen kent. Hij stelt vragen over alles en droomt de meest bijzondere dingen. Soms filosofisch, soms grappig, en soms zo diepzinnig dat ik er zelf even over moet nadenken. Maar wat ik misschien nog wel het mooiste vind, is dat hij zijn dromen altijd met mij deelt.
Laatst kwam hij ’s ochtends de keuken in gelopen, nog half slaperig maar met die blik in zijn ogen die betekent dat er iets bijzonders was gebeurd. Terwijl ik zijn ontbijtje maakte, zei hij:
“Mama, ik kon vliegen vannacht.”
Ik keek op. “Oh ja?”
“Ja. Niet met vleugels als een vogel, maar gewoon mijn eigen vleugels. Eerst ging het moeilijk, maar toen dacht ik: als ik het gewoon dóe, dan lukt het. En toen vloog ik echt. Ik zag jou ook, je stond op een berg en zwaaide naar me.”
“En wat deed ik toen?” vroeg ik.
Hij keek me aan alsof ik het antwoord al had moeten weten. “Je sprong natuurlijk. En toen kreeg jij ook vleugels.”
Hij keek me aan alsof ik het antwoord al had moeten weten. “Je sprong natuurlijk. En toen kreeg jij ook vleugels
We vlogen samen over een eiland met zwevende rotsen en kronkelende wegen door de lucht. Maar in plaats van gewoon rond te zweven, stond er iets op ons te wachten: een gigantische racebaan waar we met zwevende motoren tegen elkaar raceten. Xess won natuurlijk, want hij wint altijd van mama.
Later zaten we samen op de bank en probeerden we de droom te ontleden.
“Misschien betekent het dat je soms gewoon moet springen,” zei ik.
“Ja,” vulde Xess aan, “dan merk je vanzelf dat je kunt vliegen.”
En die vond hij zo mooi, dat hij hem opschreef. Want sommige dromen zijn het waard om te bewaren.
Eerder schreef Yolanthe over haar serie op Netflix en wat de opnames met haar deden. Lees die column hier.
Louisa is verloskundige in de Randstad en moeder van Khai (3). In haar werk komt ze dagelijks de ontroerende en krachtige kanten tegen van het zwanger zijn, de bevalling en alles wat daarna komt. In haar columns deelt ze openhartige verhalen en inzichten.
Goed voor de dag komen bij je kersverse nieuwe schoonouders wil je altijd, maar met kerst nóg een beetje meer. En juist toen liep het bij Kira he-le-maal verkeerd af, want zij eindigde als een soort rollade.
Als ouder kun je nog zo je best doen om je kinderen met een gerust hart de wereld in te sturen, maar soms knijpt je moederhart toch even samen. Ook bij het koningspaar thuis is dat niet anders.
Soms zit je ergens, in de wachtkamer of in de rij bij de bakker, en denk je: lief kind, wie heeft jou op de ‘luid en los’-stand gezet?
Sinterklaas is een gezellig kinderfeest, maar kan ook voor veel spanning zorgen. Bij Jikke (34) thuis zorgde de sinterklaassurprises dit jaar voor een portie kinderlijke wraak.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.