Saskia: ‘Wat had ik dit moment graag vijf jaar geleden gehad’
Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
“‘Hij wil heel vaak van de glijbaan af. En dan moet ik iedere keer een slagboom zijn. Zodat ie er niet door kan.
Psychologische spelletjes
De psychomotorische therapeut waar onze oudste iedere week gaat spelen, praat me bij na een van de sessies. ‘Dat zien we veel bij kinderen die een moeilijke geboorte hebben gehad. Dat ze de hele tijd obstakels opwerpen voor zichzelf.’ Door wat ze zegt, snap ik plots waarom ik ontelbaar vaak voor een imaginair rood stoplicht heb gestaan. Op de trap. Op straat. Waar niet?
De therapeut, met vriendelijke ogen achter een bril met flinterdun montuur, stelt voor de volgende sessie zijn geboorte na te bootsen. Om de heftige ervaring die het was als het ware te herschrijven. Het doet me denken aan het spelletje wat bij onze oudste als vanzelf eens ontstond, zoals dat kan gaan met kinderen die opgaan in hun spel.
Tijdens dit spelletje kroop hij onder de dekens en verzuchtte ik: ‘Oooh mijn buik is zo vol, ik kan niet meer wachten tot ons kindje er is, ik ben zo benieuwd naar hem.’ Waarna hij onder de dekens tevoorschijn kwam en mijn man en ik hard juichten ‘Jaaaa daar is ie’. Eindeloos hebben we het spel moeten herhalen. Met steeds dezelfde zinnen. Tot aan het irritante toe. Pas nu besef ik de waarde ervan, nu we met de therapeut iets soortgelijks zouden doen.
Lees ook – Tara: ‘Binnen drie weken na haar bevalling wilde ze weer in haar spijkerbroek passen’
Houten geboortekanaal
Op een donderdagochtend maken we in het gymzaaltje met zijn vieren een plan. De houten bank, opgehangen aan een klimtoestel, zal als glijbaan de symbolische weg naar buiten voorstellen. Onderaan zal de therapeut hem opvangen en in doeken wikkelen. ‘Omdat het in het ziekenhuis normaliter ook zo was gegaan’, legt ze uit. ‘En we de situatie nabootsen zoals jullie het graag hadden gewild.’ Ik aarzel. ‘Als ik echt had mogen kiezen, had ik hem zelf aan willen pakken’. Na kort overleg besluiten mijn man en ik onderaan de glijbaan zelf onze oudste op te vangen.
Hij klimt het speeltoestel op en gaat bovenaan op de houten bank zitten. Wij knielen onderaan het andere uiteinde van de bank. Dan begint hij te glijden. Steeds een stukje dichter naar ons toe. Tot mijn man hem kan pakken. En hem meteen naar mijn borst tilt. Waar ik vooraf bang was weinig te voelen, omdat het toch een klinische setting is in een gymzaal met een houten bank die het geboortekanaal moet voorstellen, overrompelt de hoeveelheid gevoel me nu. De tranen stromen over mijn wangen.
Ik voel hem als een baby’tje opkrullen, dicht tegen mij aan. Mijn man stopt hem onder het doek. De therapeut zegt zacht: ‘Als je er klaar voor bent mag je ja zeggen, dan pakken papa en mama jou uit.’
“We hebben hem bijna nooit zien huilen van verdriet”
Nat en plakkerig
Het blijft behoorlijk lang stil. Ik voel zijn warme lijfje tegen het mijne. Ik ben zo dankbaar, verdrietig en blij tegelijk. ‘Oh lieve Abel, wat ben ik blij dat je er bent’, murmel ik. ‘Je bent veilig. Wij zijn veilig. Je bent er.’ Wat had ik dit moment graag vijf jaar geleden gehad en wat ben ik blij dat we het nu alsnog doen.
Dan hoor ik vanonder het doek een zachte, maar heldere ‘ja’. Mijn man en ik trekken het doek van hem af en roepen ‘jaaaa je bent er’. Ik juich door mijn tranen heen en kijk dan naar Abel. In de buitenste hoeken van zijn ogen zie ik druppels. Ik kijk nog eens. En nog eens. Ik kan niet geloven wat ik zie. Zelfs zijn haren zijn aan de zijkant van zijn hoofd nat en plakkerig geworden.
We hebben hem bijna nooit zien huilen van verdriet. Kwetsbare gevoelens als verdriet en teleurstelling sloegen om in boosheid. Tot nu blijkbaar. We zitten gedrieën op de grond van de gymzaal. Abel op mijn schoot. Ik streel zachtjes door zijn blonde, lange haren. Mijn man naast ons met een hand op mijn been.
Lees ook – Lara over haar dorp: ‘It takes a buurt in Nieuwkuijk to raise a child’
We zijn oké
‘Mama zei als een van de eerste dingen tegen jou dat je veilig bent.’ De therapeut wendt zich naar Abel. ‘Dat is niet iets wat iedere mama meteen tegen haar kindje zegt.’ Oh wauw, wat heeft ze dit scherp opgemerkt. Ik ben haar intens dankbaar om de manier waarop ze dit in simpele taal vertaalt naar hem. ’Bij jullie was het behoorlijk spannend, je hebt best een strijd moeten leveren om geboren te worden.’
Ik voel zijn lijfje tegen het mijne en prevel in gedachten tegen mezelf ‘hij is er, we zijn oké’. De therapeut gaat rustig verder. ‘Er waren best veel slagbomen waar jij onderdoor moest, en die strijd ervaar je nu soms nog.’ Opnieuw stromen de tranen over mijn wangen. Om de erkenning dat het zoveel is geweest. Om de rust die ik ergens voel opwellen in mijn buik. ‘Maar die strijd is niet meer nodig. Die mag je nu loslaten.’
Als we een paar minuten later afscheid hebben genomen van de therapeut, kopen we net als alle andere weken een muesli broodje bij de naastgelegen bakker. En peuzelen het op in de auto.
Zachtjes snikken
Het besef van het effect van dat wat er in de gymzaal gebeurde, komt een paar dagen later. Als ik mijn stem verhef, kruipt mijn zoon weg onder een paar kussens van de bank. Ik zet me automatisch schrap voor een woedeaanval, dit was immers het punt waarop hij iedere keer maximaal de strijd zou opzoeken.
Verdriet, teleurstelling of afwijzing kon hij simpelweg niet aan, dus schreeuwde hij dat ik weg moest. Duwde, trok en sloeg letterlijk om zich heen. In plaats hiervan hoor ik hem nu, van onder de kussens, heel zachtjes snikken.”
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
