Tara: ‘Binnen drie weken na haar bevalling wilde ze weer in haar spijkerbroek passen’

Ik denk terug aan mijn eigen kraamtijd, nu bijna een jaar geleden. “Je hebt dan echt wel wat anders aan je hoofd.” Ik vertel haar hoe lang ik niet kon zitten vanwege mijn hechtingen en over de bloedstolsels ter grootte van pingpongballen die ik vijf weken na mijn bevalling nog verloor. “Ik droeg kraamverbanden, dat leken wel matrassen, zo groot. Alleen daarom zou je al geen strakke broek aan moeten willen.” Ze trekt een vies gezicht. Ik ben nog niet klaar. “En weet je dat je 500 calorieën extra per dag mag eten als je borstvoeding geeft? Je moet juist meer eten! Je lichaam moet herstellen, melk maken. Dan ga je toch niet diëten? Dat is hartstikke slecht!” “Ja, maar ik vind het wel belangrijk om me snel weer een beetje mezelf te voelen. Om weer strak in mijn vel te zitten. Ik wil ook weer leuke kleren aan, ik ben deze tenten zo zat.” Ze trekt aan haar trui, die ruim over haar buik valt. “Nou, geloof mij maar, die eerste weken heb je echt geen energie om te sporten, met al die slapeloze nachten. En waarom moet je eigenlijk weer gelijk zo strak in je vel zitten? Waarom moet dat lijf direct weer aan een ideaalplaatje voldoen? Je hebt dan een kind gedragen en gebaard. Al lijkt je lichaam op een opengebarsten blik Danerolles als je je broek open doet: je hebt alle redenen om er trots op te zijn.” Ieder woord komt met vuur uit mijn mond, maar mijn monoloog is aan dovemansoren gericht. 

Ze mag weer

Een krappe maand later bevalt ze van een prachtige zoon. Een week lang brengt ze haar dagen in bed door, daarna volgt een week op de bank. Dan is ze het zat: ze wil de deur uit, de muren komen op haar af. Ze begint met wandelingen door de buurt, haar zoon tevreden snurkend in de wagen. Daarna gaat ze ook steeds vaker even alleen lopen, dan luistert ze muziek. Als haar zoon zes weken is, doet ze een voorzichtig vreugdedansje: ze mag weer sporten! Ze bouwt het langzaam, maar licht fanatiek, op. Ze slaat geen les over, ook niet als ze ‘s nachts alle uren op de klok heeft gezien. Ze krijgt er energie van, het is een momentje voor zichzelf. Soms werkt ze zich in het zweet, soms houdt ze het bij de warming-up. Als ze maar íéts doet. Binnen drie maanden is ze weer op haar oude niveau. Ook draagt ze haar oude kleren weer. Oké, het is misschien niet binnen drie weken gelukt, maar het is prima zo, ze heeft het op haar eigen tempo gedaan.

Verschil

Ik zit onderuit gezakt op de bank. Mijn telefoon rust op mijn buik. Ik lees de appjes van mijn vriendin. Ze vertelt me dat ze vandaag 5 kilometer heeft gerend. Dat ze weer in haar oude sportbroek past. Ik wil haar zeggen dat ze niet zo bezig moet zijn met haar lijf, haar omvang, welke maten ze past. Maar ik doe het niet. Ze voelt zich hier goed bij. Zelf heb ik nog geen enkele keer gesport sinds mijn kind geboren is, inmiddels een jaar geleden. Daar begrijpt mijn vriendin ongetwijfeld niets van. Dat heeft ze me vast al tientallen keren willen zeggen, maar dat deed ze niet. En daar ben ik blij om, want ook ik ben trots op mijn lijf, ondanks mijn uitblijvende sportprestaties. Het is misschien niet zo strak als dat van haar, maar het heeft ook een kind gedragen. Er komt een nieuw appje binnen. “Nu even dit”, stuurt ze. “Ik hou ervan!” Op mijn scherm zie ik een foto. Het is een opengebarsten blik Danerolles. “Anders ik wel”, stuur ik terug. 

Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (11 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tara (@tarastokdijk)