Patrick worstelt met het einde van zijn samengestelde gezin: ‘Het schuldgevoel tiert, al weet ik dat het niet anders kan’
Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Mijn relatie is over. Superjammer en verdrietig, en tegelijk ook goed. Dat voelden zowel, mijn inmiddels, ex-vriendin als ik heel duidelijk. Maar als je tot een ‘samengesteld’ gezelschap behoort met daarin mijn vriendin, haar kinderen en de mijne, en je hebt met elkaar onderling allemaal een liefdevolle band opgebouwd… dan doet het niet alleen pijn in mezelf en mijn lief, maar tegelijk ook bij alle kinderen. Door onze beslissing raken zij ook de band zoals die was met elkaar een beetje of zelfs helemaal kwijt. Niet meer zo vaak met z’n allen eten, afspreken of blijven slapen.
Moed
Ik had net mijn moed bij elkaar gesprokkeld om mijn kinderen het nieuws te vertellen toen ik een van hen blij hoorde zeggen: ‘Ik ga mijn halfbroer even appen’. Dan snijdt dat tot diep in mijn hart. Dan tiert het schuldgevoel en tegelijk weet ik dat het niet anders kan. Dat dit de juiste beslissing is.
Mijn neiging is om vrienden te blijven met ex-vriendinnen (op één na maar daarover binnenkort meer). Dat is wel zo fijn. Geen ruzies, geen gedoe en elkaar ook als het samen niet gelukt is wel het mooiste gunnen. Nou is het zo dat twee van mijn ex-vriendinnen na mij een relatie kregen met elkaar. Hoe
leuk, toch? En tja, als ik dan een nieuwe vriendin krijg en je leert elkaars geschiedenis kennen dan krijgen je nieuwe liefde en haar kinderen dat soort details ook te horen natuurlijk.
‘He’s a lesbian maker!’ riep een van de puberkids van mijn toen net nieuwe vriendinnetje. Daar plaagden ze me mee, en ik lachte mee. ‘Heeft Patrick soms een stofje dat hij in die vrouwen spuit waardoor ze opeens op vrouwen vallen?’ was de schattige, onbedoeld dubbelzinnige vraag van een van de kleintjes.
Timing
Mijn, nu dus, ex en ik maakten samen een plannetje hoe we het nieuws van onze breuk (en het wel doorgaan van onze vriendschap) bij de kinderen konden breken, want ze appen zoveel met elkaar dat je moet plannen dat ze het allemaal tegelijk horen en niet van elkaar. Dynamieken waar je als samengesteld gezelschap opeens over na moet denken. En omdat haar kinderen bij hun vader waren, moesten we het juiste moment goed plannen.
Lees ook – ‘Ik begrijp er geen bal van als mijn kinderen onderling met elkaar praten’ >
Toen ze eenmaal thuis waren was daar dan het moment. De een reageerde geschrokken, een ander huilde, weer een ander keerde in zichzelf of deed een beetje laconiek. ‘Maar als jullie elkaar nog lief vinden, waarom maken jullie dan je verkering uit?’ vroeg er een in onbegrip. ‘Gaan we nu dan ook niet meer met elkaar op vakantie deze zomer?’ vroeg een ander. We verzekerden hen dat we elkaar als vrienden blijven zien en dat ze in dat opzicht ‘niets’ kwijtraken. We spraken ook meteen af om een paar dagen later met z’n allen wat te gaan eten. Voor het fijne en ook om hen te laten voelen dat we heel oké zijn met elkaar.
Daar zaten we dan. Zoals altijd en toch anders. En we zaten nog niet eens aan het broodplankje toen plots een van haar kinderen verschrokken opkeek en riep: ‘O my god, mam! Nu word je ook lesbisch!’
In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
