Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Mijn relatie is over. Superjammer en verdrietig, en tegelijk ook goed. Dat voelden zowel, mijn inmiddels, ex-vriendin als ik heel duidelijk. Maar als je tot een ‘samengesteld’ gezelschap behoort met daarin mijn vriendin, haar kinderen en de mijne, en je hebt met elkaar onderling allemaal een liefdevolle band opgebouwd… dan doet het niet alleen pijn in mezelf en mijn lief, maar tegelijk ook bij alle kinderen. Door onze beslissing raken zij ook de band zoals die was met elkaar een beetje of zelfs helemaal kwijt. Niet meer zo vaak met z’n allen eten, afspreken of blijven slapen.
Ik had net mijn moed bij elkaar gesprokkeld om mijn kinderen het nieuws te vertellen toen ik een van hen blij hoorde zeggen: ‘Ik ga mijn halfbroer even appen’. Dan snijdt dat tot diep in mijn hart. Dan tiert het schuldgevoel en tegelijk weet ik dat het niet anders kan. Dat dit de juiste beslissing is.
Mijn neiging is om vrienden te blijven met ex-vriendinnen (op één na maar daarover binnenkort meer). Dat is wel zo fijn. Geen ruzies, geen gedoe en elkaar ook als het samen niet gelukt is wel het mooiste gunnen. Nou is het zo dat twee van mijn ex-vriendinnen na mij een relatie kregen met elkaar. Hoe
leuk, toch? En tja, als ik dan een nieuwe vriendin krijg en je leert elkaars geschiedenis kennen dan krijgen je nieuwe liefde en haar kinderen dat soort details ook te horen natuurlijk.
‘He’s a lesbian maker!’ riep een van de puberkids van mijn toen net nieuwe vriendinnetje. Daar plaagden ze me mee, en ik lachte mee. ‘Heeft Patrick soms een stofje dat hij in die vrouwen spuit waardoor ze opeens op vrouwen vallen?’ was de schattige, onbedoeld dubbelzinnige vraag van een van de kleintjes.
Mijn, nu dus, ex en ik maakten samen een plannetje hoe we het nieuws van onze breuk (en het wel doorgaan van onze vriendschap) bij de kinderen konden breken, want ze appen zoveel met elkaar dat je moet plannen dat ze het allemaal tegelijk horen en niet van elkaar. Dynamieken waar je als samengesteld gezelschap opeens over na moet denken. En omdat haar kinderen bij hun vader waren, moesten we het juiste moment goed plannen.
Lees ook – ‘Ik begrijp er geen bal van als mijn kinderen onderling met elkaar praten’ >
Toen ze eenmaal thuis waren was daar dan het moment. De een reageerde geschrokken, een ander huilde, weer een ander keerde in zichzelf of deed een beetje laconiek. ‘Maar als jullie elkaar nog lief vinden, waarom maken jullie dan je verkering uit?’ vroeg er een in onbegrip. ‘Gaan we nu dan ook niet meer met elkaar op vakantie deze zomer?’ vroeg een ander. We verzekerden hen dat we elkaar als vrienden blijven zien en dat ze in dat opzicht ‘niets’ kwijtraken. We spraken ook meteen af om een paar dagen later met z’n allen wat te gaan eten. Voor het fijne en ook om hen te laten voelen dat we heel oké zijn met elkaar.
Daar zaten we dan. Zoals altijd en toch anders. En we zaten nog niet eens aan het broodplankje toen plots een van haar kinderen verschrokken opkeek en riep: ‘O my god, mam! Nu word je ook lesbisch!’
In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).