Sanne is ineens voetbalmoeder: ‘Dat ik zo nodig als een zoutzak op de bank wil liggen, weegt niet op tegen zijn enthousiasme’

“Hup Jamesy, jaaaa!” juichen mijn dochter en ik enthousiast als James in sneltreinvaart met de bal voorbij dribbelt. Het is de derde voetbalwedstrijd die ik langs de lijn sta en ik had eigenlijk nooit verwacht dat ik het zo leuk zou vinden. Toen James vorige zomer aangaf zijn tennislessen te willen verruilen voor voetbal, vond ik dat eerlijk gezegd best een dingetje. Ik kende immers de verhalen van vrienden: hoe het elke keer weer een gehaast van heb ik jou daar is om de kids doordeweeks op tijd bij de trainingen af te leveren (want die zijn natuurlijk altijd rondom het avondeten), de verplichte kantinediensten die e als ouder moet draaien, het gekoukleum langs de lijn tijdens wedstrijden. Om nog maar te zwijgen over de onchristelijke tijden waarop die wedstrijden beginnen.

“Het gehaast, het gekoukleum… om nog maar te zwijgen op de onchristelijke tijden waarom die wedstrijden beginnen”

Blauwe maandag

Daar komt bij dat ik zelf niet bepaald een sportfanaat ben. Ik heb vroeger wel een blauwe maandag op ballet gezeten en een paar jaar gehockeyd – overigens was dat laatste vooral om bij mijn vriendinnenclubje te horen – maar het heeft me nooit heel veel geïnteresseerd. Mijn eerste reactie op dit voetbalgebeuren was dan ook, ‘ja daaaag, daar gáááát onze lome zaterdagochtend’.

Maar het ging me te ver om uitgerekend nu dwarsligger te zijn. Immers het was de langgekoesterde wens van mijn zoon om te voetballen. Dat ik zo nodig op zaterdagochtend als een zoutzak op de bank wil liggen weegt niet op tegen zijn voetbalenthousiasme. Dus natuurlijk ging ik overstag. Met mijn man stemde ik af dat hij de wedstrijden voor zijn rekening zou nemen, ik had me immers door al die jaren zwemles geploeterd…

Lees ook – ‘Wat zou er toch in dat garnalenbreintje omgaan wanneer ze dit soort dingen doet?’ >

Voetbalmoeder

Nu vallen we alweer een tijdje onder de categorie ‘voetbalouders’ en hoewel ik in eerste instantie echt niet voornemens was om iedere wedstrijd acte de presence te geven – ik moet immers ook nog een dreumes en een kleuter meeslepen, heb ik tot nu toe nog geen partij overgeslagen. Ja, het is vroeg en
ja, je bent soms een halve dag kwijt, en inderdaad, in de regen staan is geen feest, maar die blije snuitjes die door het veld sjezen, het enthousiasme als ze scoren, de onderonsjes, het teamgevoel en het contact langs de lijn met de andere ouders maken het allemaal goed.

Wel moet ik eerlijk toegeven dat ik er laatst niet helemáál rouwig om was toen de velden vanwege slecht weer werden afgekeurd en de wedstrijd op het laatste moment niet doorging..…. Kon ik me tóch op zaterdagochtend eindelijk weer eens met een kop koffie op de bank hijsen.