Patrick: ‘Ik begrijp er geen bal van als mijn kinderen onderling met elkaar praten’

We hebben de afgelopen jaren toch allemaal weleens dat we denken de wereld is gek geworden! of wat moet er van de toekomst van mijn kinderen worden? Toch? Ik wel in elk geval. Of het nou de demissionaire regering is die er nog snel allerlei monsterverdragen doorheen drukt, de onverklaarbare oversterfte, een idiote oorlog die alles en iedereen vermorzelt of een cryptomunt die uit het niets in een paar jaar meer dan 50.000 euro waard werd (Bitcoin). Veel is, nou ja, onverwacht om het vriendelijk te zeggen. Ik heb dat gevoel steeds vaker.

“We hebben de afgelopen jaren toch allemaal weleens dat we denken de wereld is gek geworden! of wat moet er van de toekomst van mijn kinderen worden? Toch?”

Ik cosplay, jij cosplayt

Ik schrijf dit op het moment dat ik op een Cosplay-event zit. Om me heen ontelbaar veel jongeren, ouderen en kinderen die als hun favoriete animefiguur zijn uitgedost. Dat zijn veelal Japanse cartoons, al mag je dat woord niet gebruiken geloof ik. Dus vergeef me als ik je ermee beledig. Ik zag zojuist een bosbes met een belachelijk lang zwaard voorbijkomen. Ze was in gesprek met een moeder in een Frozen-achtige jurk met twee jonge kindjes op haar arm die allemaal overdreven dikke vlechten hadden tot bij hun knieën en schattige, fluffige, mintgroene oortjes. Mannen in dienstmeidpakjes, hele horden met Pokémon-oortjes en zojuist botste ik bijna op tegen een jongen met een cape en een complete
magnetron over zijn hoofd. Het zou veel en veel te makkelijk zijn om hierover te oordelen. Dus dat
doe ik vooral niet.

Lees ook – ‘Patrick: Een one night stand met de kinderen in huis? No way!’ >

Wel kijk ik met een open en zacht hart de ruimte rond. Ik kijk mijn ogen uit en verwonder me over de moeite (en het geld) die veel mensen hier in hun outfits hebben gestoken. En het heet in deze kringen geen verkleden, maar cosplayen. Ik cosplay, jij cosplayt, wij cosplayen. Voor wie het zich nu afvraagt, nee, ik zit hier als mezelf en cosplay niemand. Maar mijn zoontje en zijn beste vriendje zijn gek op games en die hebben ze hier ook in overvloed en dus zijn we – als onszelf – naar Heroes Made In Asia gereden vandaag.

Holy moly

In de auto hierheen hoorde ik die jongens met elkaar praten en holy moly, zo klein als ze zijn, ik versta geen moer van wat ze tegen elkaar zeggen. Nou ja, veel woorden wel letterlijk, maar figuurlijk ben ik de weg kwijt. Ze hebben hun eigen taal. ‘Blijf hem pushen naar boven!’ roept de een tegen de ander.
‘Moet je die Edgars zien!’ de ander.
‘Gadget hem! O nee, ik ben een bot.’
‘No worries, ik heb je gebradat!’ (zo klonk het woord althans).
‘Kro! Als ze max zijn ze eng, man!’
Zomaar een reflectie van twee kleine jongens die samen een spel spelen op hun telefoontjes.

Vreemde in eigen huis

Ik heb iets met woorden en taal. Na vier best wel heel succesvolle romans, een rits artikelen voor kranten en tijdschriften en deze columns kun je je dat misschien voorstellen. Als flexibele moderne ouder probeer ik me ook een beetje aan te passen, maar als ik (voor de grap) zeg dat we ‘zo loesoe met de waggie gaan’, zie je de schaamte bij hen indalen, haha. Dus dat soort woorden gebruik ik vooral niet, maar het voelt steeds vaker alsof ik een vreemde ben in mijn eigen huis. Of zoals vandaag, in mijn eigen auto. En in deze hal/ in dit land/in deze gekke wereld voel ik me ook steeds minder op mijn plaats.

In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.