Patrick wil aan de drugs samen met zijn kinderen

Het klinkt misschien gek, maar sinds vorige week is het een grote droom van me om samen met mijn kids een hallucinerende truffeltrip te doen. Ik zal uitleggen waarom.
‘Papa, ik heb je nog nooit zien huilen,’ zei mijn toen 12-jarige dochter Rikki een tijdje geleden tijdens het avondeten.
‘Ik ook niet,’ reageerde mijn dan 10-jarige zoon. ‘Huil jij nooit?’
‘Ik huil zelden inderdaad, schatjes’, antwoordde ik.

Vorige maand lag ik plots zeven dagen in coma in het ziekenhuis na een astma-aanval. Eenmaal wakker voelde ik me in de nachten zo overweldigend bang, eenzaam, alleen en gevangen met al die snoeren en infusen uit mijn lichaam dat het traumatisch aanvoelde. Dus toen ik hersteld was, adviseerde mijn vriendinnetje me om nou eindelijk eens aan zelfzorg te gaan doen en een EMDR-sessie te plannen bij Dora, een therapeute bij wie zij ook al eens met succes zo’n zitting had gedaan en omdat ik overal voor opensta had ik zoiets van let’s go!

“Papa, ik heb je nog nooit zien huilen”

EMDR

Een EMDR-sessie werkt met tikjes in je oor die ervoor zorgen dat de beladenheid van je trauma of verdriet zijn emotionele lading verliest waardoor die je niet meer dwarszit of blokkeert. Eenmaal op de bank bij Dora zei ze na wat vragen en luisteren: ‘Astma heeft vaak te maken met een groot verdriet. Heb je een heftig verdriet ervaren?’ Het duurde een paar tellen voor me iets te binnen schoot. ‘Ehh ja, natuurlijk. Ik heb onverwacht de rechtszaak verloren om mijn dochtertje van vier nadat ik drie jaar in mijn eentje voor haar gezorgd had. Twee dagen later moest ik haar op het vliegtuig zetten naar haar moeder in Zweden. Daar heb ik boeken over geschreven om het te verwerken.’ ‘Nee,’ zei Dora. ‘Dat verlies heb je wel verwerkt. Iets anders waardoor je een heel hoge beschermingsmuur om jezelf hebt opgetrokken.’

‘Ehm… nou ja, toen ik een week oud was, werd mijn moeder (17) in het ziekenhuis opgenomen met een postnatale depressie. Ik werd drie weken lang in een couveusebedje in een kamertje apart gelegd. Een keer per dag hielden de verpleegsters me omhoog achter het raam zodat mijn ouders me konden zien… Ik kan me daar natuurlijk niets van herinneren, maar mijn lijf wellicht wel?’
‘Dat zou heel goed kunnen,’ antwoordde Dora.
‘Mijn kinderen zeiden laatst eens dat ze me nog nooit hadden zien huilen. Misschien komt het wel doordat ze me als baby drie weken lang hebben laten huilen. Als er niemand komt, stop je vanzelf. Geen idee.’
‘Hoe het ook zo geworden is, jouw muurtje is zo sterk, het zou veel tijd en moeite kosten tot je kern te komen. Ik wil je eigenlijk een van onze truffelsessies adviseren. In die truffels zit psilocybine.’
‘Daar las ik iets over op je website. Dan ga je toch onder begeleiding naar de kern van je onderbewuste en je emoties? Dat lijkt me wel wat!’

Lees ook – ‘Ik kon mijn zoon niet beschermen’

Hallucinerende truffelsessie

En zo meldde ik me vorig weekend voor een hallucinerende truffelsessie. Samen met veertien anderen lagen we ieder op een eigen zonnebedje in een ruimte met spirituele muziek. Uitzicht over natuur en grasland. Uiteraard had de buurman precies op dat moment besloten zijn weiland te gaan maaien met een luidruchtige tractor. Maar toen die eenmaal weg was, de rust terugkeerde en Dora uitleg had gegeven, schreef iedereen op wat hij wel in zijn leven wilde en wat niet. Daarna aten we onze truffels en was het wachten op de trip. Zou ik verdrietig worden, juist heel blij of iets heel anders?

Blije vogel

Al snel voelde ik me heerlijk licht worden. En hoewel ik van nature een blije vogel ben, werd ik dat nu nog meer. Zelfliefde, vergeving, liefde voor het universum en alle mensen die ik ken en niet ken, het voelde geweldig, intens en logisch. Ik zag caleidoscopische vormen over de muren en de vloer dansen, kleuren waren helderder en mooier dan ooit. Ik voelde me de liefde zelf. Gedachtenstromen vlogen voorbij. Plots dacht ik aan mijn kindjes. ‘We hebben je nog nooit zien huilen, papa.’ En zomaar, door die snoetjes, hun lachende gezichten in mijn hoofd, hun streken, hoe ze in het ziekenhuis ongerust waren geweest over hun doodzieke vader… ik voelde nog meer liefde voor hen dan ik altijd al voel. Bewuster ofzo.

En zomaar voelde ik mijn ogen vochtig worden. Een traan viel op mijn hand. En nog een. Een enorme kracht vervulde me. En verbondenheid, zelfs met de mensen die in mijn leven heel lelijk tegen me hebben gedaan. ‘Ohhhh’, riep ik in mijn euforie. ‘Ik wil deze trip heel graag ook met mijn kinderen doen! Of zitten we dan meteen bij Jeugdzorg?’
‘Niet voordat ze 18 zijn,’ glimlachte Dora.

‘Dit moeten ze op scholen doen,’ fantaseerde ik. ‘Hoeveel mooier en geestelijk rijker wordt de wereld als iedereen bij zijn emoties zou kunnen komen en ze kan verwerken? Ik begrijp dat niet iedere trip hetzelfde verloopt en dat ieder mens op zijn eigen manier reageert op die truffels, maar jeetje, wat zou ik iedereen zo’n mooie ervaring gunnen als ik zelf aan het beleven ben!’

“Het voelde geweldig, intens en logisch”

Liefde

Nadat de trip was uitgewerkt haastte ik me naar huis. Naar Rikki en Jazz. Om hen te knuffelen en te vertellen over mijn ervaring van die middag. Ze zaten op hun telefoons en keken af en toe op met een gezicht dat verraadde dat ze nog niet eens de helft van wat ik vertelde hadden gehoord, en ik genoot. Ik was de liefde. Ik ben de liefde. Achter mijn ogen prikte het. Alweer. En al kwamen er dit keer dan geen tranen. Het begin is er.

P.S: Mocht je zelf ooit zo’n trip willen ervaren, belangrijk om het altijd onder begeleiding te doen van
een deskundige.