Patrick: ‘Opeens lag ik zeven dagen in een diepe coma en kon ik niet meer voor mijn kinderen zorgen’
Patrick van Rhijn (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn columns put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Wie mij kent weet, voor Pat zijn zijn kinderen heilig. Ik ben daarin verre van bijzonder, want welke ouder vindt zijn eigen kroost nou niet fantastisch? Maar mijn punt: zonder er verwende kwasten van te maken, ga ik nagenoeg altijd in hun keuzes mee en maak ik mezelf standaard ondergeschikt aan hun belangen. Eten ze vanavond graag pokébowl en zou ik zelf liever een currietje maken? Kan mij het schelen. Dan haal ik toch ingrediënten voor pokébowl? Moet ik mijn eigen fijne zolder afstaan voor alweer een slaapfeestje vol pubermeiden? Ga jullie gang. Moet ik overwerken, maar had ik de kids beloofd samen iets te doen? Dan houd ik me bij hen aan mijn woord. Ook als dat betekent dat ik mezelf de volgende nachten een jetlag zit te werken. Smelten ze bij iedere Labradoodle op straat? Oké, dan verras ik ze met een pup, ook als ik weet dat ze hun belofte het diertje ook echtechtecht te zullen uitlaten niet na gaan komen en ik dus elke dag aan de bak mag. Kortom, mijn eigen belang is nooit belangrijk.
Zeven dagen in coma
Tot vorige week. Toen haalde het leven me plotseling in en raakte ik door een onverwachte zware astma-aanval zomaar zeven dagen aan de beademing op de IC’s van achtereenvolgens het ziekenhuis in Beverwijk, het AMC en het VUmc. Daar lag ik. In een coma. Met een stuk of 25 snoeren en draden die mijn lichaam op de gekste plaatsen in- een uitgingen. Op de een of andere manier wist mijn lijf de CO2 niet uit mijn bloed te halen en begon ik niet alleen te vechten met het ritme van de ademhaling, ik begon mezelf ook te vergiftigen. De dokters zagen geen andere oplossing dan me in slaap te brengen en spierverslapper te geven. Als de waarden op de schermen steeds in het dieprood duiken en de arts aan je familie komt vragen wat het reanimatieprotocol is dan begrijp je dat het serieus is.
‘Als de arts aan je familie komt vragen wat het reanimatieprotocol is dan begrijp je dat het serieus is’
Compleet afhankelijk van anderen
Mijn dagelijkse zorgen voor de kids kwam abrupt tot stilstand. Van sterke vent ging ik in een paar uur naar totaal afhankelijk van artsen, verpleegsters en een groepje mooie lieve vriendinnen die over mij en mijn kids waakten.
“Wat is jullie relatie tot deze man?” vroeg de aanwezige arts.
“Nou,” zei een van de drie vrouwen, “We hebben alle drie een liefdesrelatie met hem gehad. Zij is nu zijn vriendin. Ik ben zijn vriendin geweest en zij is de moeder van twee van zijn kinderen. En zij en ik zijn nu ook samen een setje.” De arts was een beetje in de war van deze Anton Heyboer-achtige schets.
In tijden van nood leer je je vrienden kennen
Je ogen na zoiets opendoen is heel raar. Om me heen een witte wereld. Buiten dat er een slang uit mijn neus, mijn keel, mijn hals, mijn beide polsen, mijn mond, mijn lies en weet ik waar allemaal nog meer stak, had ik geen idee waar ik was, hoe lang en wat ik hier deed. Sliep ik? Was dit echt?
Een gekkige Alice in Wonderland-achtige klok waar geen touw aan vast te knopen viel vermaalde de tijd. Twee van mijn exen zaten me als een soort blije elfjes aan te kijken (de derde was net afgelost na een dag waken) en ze vertelden dat ik zojuist na een volle week (?!) mijn ogen weer had opengedaan. Er liepen trolletjes rond in gekke groene pakjes en als klap op de vuurpijl zou mijn zusje zo aankomen. Omdat er een slang uit mijn keel en een uit mijn neus stak kon ik niet praten of slikken. Maarrr… mijn zusje?! Dan moest ik hier liggen te slapen met mijn ogen open want, zelfs in mijn dromen weet ik dat mijn zusje al tien jaar in Australië woont en dat ik haar ruim vier jaar geleden voor het laatst zag. Argwaan. Dus zo zag een droom er van de binnenkant uit!
‘Ik wilde opstaan en ervandoor gaan, wakker worden uit deze nachtmerrie die nu wel lang genoeg zo echt had geleken’
Nachtmerrie of werkelijkheid?
De vrouwen vertelden dat ik een astma-aanval had gehad en dat ik daardoor nu al zeven dagen sliep (ja tuurlijk…). Door wat er gebeurd was, zou mijn zusje in het vliegtuig gesprongen zijn en kon ze nu ieder moment hier zijn. Alles om ons heen had een blauwige gloed. Overal klonken piepjes.
Mijn vriendinnen giechelden om mijn grimassen en hielden mijn handen en voeten liefdevol vast terwijl een van hen zachtjes een mantra zong. Aan mijn voeteneind hingen rijen foto’s van de kids en mij. Liefdevolle plaatjes vol lachende gezichten. Wat een geluk dat ik wist dat dit niet echt was. Ik wilde opstaan en ervandoor gaan, wakker worden uit deze nachtmerrie die nu wel lang genoeg zo echt had geleken, terug naar huis en naar mijn kids, want er moest vast nog een wasje gedraaid worden of een lunchpakketje voor school gemaakt worden, maar toen ging de deur open. Een jonge vrouw kwam stilletjes bij ons zitten. Ik zag een mix van een lach en een traan op haar gezicht. Ze had halflang bruin haar en een bloemetjestattoo kruipend over haar arm, precies zoals mijn zusje er ook een heeft.
PS 1: Inmiddels is Patrick weer thuis en werkt hij aan zijn herstel
PS 2: ‘Wat werken er veel mensen met een prachtig hart in de zorg!’
PS 3: ‘Kekmama, behdaank foor die bluhmen!’
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
