Patrick van Rhijn (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn columns put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Er loopt een smiechterig ettertje rond in de omgeving van mijn zoon en ik kan er niets tegen doen. Het gaat hier over kinderen van elf jaar dus ik geef het kereltje een andere naam (Jeffrey*, red.), laat in het midden of hij bij hem in de klas zit, in zijn sportteam of dat hij bij ons in de buurt woont en zo bewaak ik zijn privacy, maar wat moet ik me inhouden.
Vooropgesteld, mijn zoon haalt ook echt weleens streken uit. Maar al langere tijd voel ik aan mijn vaderlijke water dat Jeffrey mijn zoon structureel buitensluit en anderen tegen hem opzet. Hem tijdens het gamen met een groepje vriendjes steeds uit de groep gooien, hem stilzwijgen in gezelschap, tijdens voetbal geen enkele bal naar hem overspelen, met anderen fluisteren waar hij bij staat, dat soort kleine maar o zo duidelijke dingen. En binnenkort houdt Sam, met wie Jazz vaak optrekt, een slaapfeestje. Alleen, Jazz wordt niet uitgenodigd, ‘Want,’ zei Sam toen hij bij ons thuis aan tafel zat, ‘ik zou jou er ook heel graag bij hebben, maar dan komen Jeffrey en anderen niet.’ Jazz knikte er begripvol bij. Maar mij sneed het door mijn ziel. En wat doe je dan als ouder? Precies, niks. Nou ja, jezelf opvreten, vanwege het gevoel van falen, want je ziet het, je hoort het en je voelt het en je kunt er niets aan doen, want dat is niet cool natuurlijk; je vader die voor je in de bres springt.
‘Je kunt er niets aan doen, want dat is niet cool natuurlijk; je vader die voor je in de bres springt’
Tot afgelopen weekend. Ik zat samen met Jazz een Netflix-serietje te kijken op de bank, wat snoep en chips erbij, gezellig, toen zijn mobieltje ging.
‘Hey,’ zei Jazz vriendelijk.
Een moment later legde hij zonder nog iets te zeggen zijn telefoon weer weg.
Ik keek vragend opzij.
Mijn zoon haalde zijn schouders op. ‘Dat was Jeffrey*. Ik geloof dat hij dacht dat ik met Sam* wilde spelen ofzo, want hij zei alleen ‘Zo, en nu ben ik met Sam en jij niet, dus fuck you!’ En toen hing hij op.’
Even viel ik stil. Toen werd de leeuw in mij wakker. ‘Wtf!’ zei ik ferm tegen mijn welpje. ‘Effe normaal doen! Zal ik hem bellen? Of zijn ouders? Dan is het zo over.’
‘Wat denk je zelf?’ antwoordde mijn zoon resoluut. ‘Natuurlijk niet. Wat denk jij nou? Zo praten we soms gewoon, pap. Niks aan de hand. En ik ben niet iemand die zijn vader erbij gaat halen.’
Een mix van trots en boosheid maakte zich van me meester. Die schat zat het hier voor zijn kwelgeest op te nemen. Weer dat gevoel van falen als vader, als beschermer. Ik bekeek hem goed. Huilde hij vanbinnen of liet hij dit werkelijk zo makkelijk van zich afglijden?
‘Echt,’ zei ik, ‘ik wil hem zo graag bellen nu. Ik wil dit stoppen.’ In mijn hoofd visioenen van hoe ik hem en zijn ouders aansprak in rake bewoordingen.
‘Dat ga je niet doen, pap. Dat zou dingen juist alleen maar vervelender maken. Serieus, ik vertel jou nooit meer wat.’
In mijn hoofd tolde het. Nooit aan zijn wil voorbij gaan en hem verraden. Als ik iets niet zou verdragen is het dat mijn zoon denkt dat hij niets meer met me zou kunnen delen.
‘Sorry,’ zei ik. ‘Nooit zou ik iets doen tegen jouw wil, want ik zit altijd in jouw team. Ik vind het alleen zo gemeen. Maar ik vind het wel heel sterk hoe jij ermee omgaat.’
Jazz legde zijn hand op mijn arm en glimlachte naar me. ‘Het is oké, pap, hij weet niet beter, maak je niet druk.’
‘Als ik iets niet zou verdragen is het dat mijn zoon denkt dat hij niets meer met me zou kunnen delen’
Ik sloeg mijn arm om mijn jongen en vertelde hem hoe trots ik op hem ben. En op een vreemde manier kreeg ik een gevoel van medelijden, met Jeffrey. Overduidelijk heeft die jongen issues met zijn zelfbeeld, waarom zou hij zich anders beter proberen te voelen over de rug van een ander? Net als al die andere stille en niet zo stille pestkoppen die ons land rijk is. Ik wens ze de kracht, de zelfliefde en het relativeringsvermogen toe waarmee Jazz dit opving. Hoe zou jij zoiets voor jouw kind opgelost hebben?
*De namen van Jeffrey en Sam zijn veranderd vanwege hun leeftijd en privacy.
Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.