Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Lees verder onder de advertentie
Tattoos zijn hip. Ik heb geen tattoos. Mijn oudste dochter heeft lang niet begrepen waarom ik er geen wilde. En dan specifiek één met haar naam erin verwerkt. Vanaf haar vierde is ze namelijk opgegroeid bij haar Zweedse moeder. In Zweden. En daar zijn tattoos helemáál hip. Sterker nog, daar zetten zelfs oma’s en opa’s de namen en geboortedata van hun kinderen en kleinkinderen op hun lijf.
De nieuwe vriend van mijn Zweedse ex kreeg na mij twee kinderen met haar en blij als hij was zette ook hij hun namen en hun geboortedata op zijn arm. Misschien voor als hij zou vergeten hoe ze ook alweer heetten of wanneer ze geboren waren. Nee stop, dat is flauw. Ik neem het terug. Feit is dat terwijl die meiden opgroeiden met elkaar, ze steeds vaker aan hun vader vroegen waarom hun grote zus niet op zijn arm stond. Mij deed dat pijn.
Lees verder onder de advertentie
Betekenis
Wat die tattoos van hem in mijn ogen eigenlijk constant fluisterden tegen mijn meisje en haar zusjes was: ‘Jij hoort er niet helemaal bij… Jij bent mijn dochter en jij bent mijn dochter, maar kijk… jij… jij valt erbuiten.’ Dat begon me meer en meer bezig te houden. Niets liever tenslotte dan mijn kind dat zich thuis en gewenst voelt waar ze woont (waarmee ik niet zeg dat ze niet gewenst was daar, in tegendeel). Bovendien begon mijn dochter mij ook te vragen of ik soms niet genoeg van haar hield. Waarom had ik immers niet, net als haar extra-papa, haar naam en geboortedatum op mijn lijf staan?
“Waarom had ik niet, net als haar extra-papa, haar naam en geboortedatum op mijn lijf staan?”
Lees verder onder de advertentie
‘Liefje’, zei ik, ‘onthoud een ding heel goed. Mijn oneindige liefde voor jou hoeft helemaal niet op mijn lijf gegrift te staan. In mijn hoofd en in mijn hart ben jij het mooiste dat er bestaat. Ik heb je diep in mijn gedachten en in mijn rikketik gekerfd en ik heb geen tattoos nodig om me eraan te herinneren hoeveel ik van je hou.’ Dat leek ze te accepteren.
Gevoel
Maar toch, het bleef me bezig houden, en heeeeeel even overwoog ik zelfs om toch ook zo’n naamtattoo te zetten. Als compensatie. Toen we eens een feestje hadden bij mijn ex in haar Zweedse tuin en ik met haar getatoeëerde partner in een vrolijk gesprek raakte bij de pizzaoven, besloot ik mijn tattoogevoel met hem te delen. ‘Als je de naam van mijn meisje niet op je arm zet omdat je bang bent dat je mij daarmee als vader voor het hoofd zou stoten’, zei ik, ‘weet dat ik het alleen maar toe zou juichen. Nu is het net alsof ze er niet helemaal bij hoort… Doe ermee wat je wilt.’
Lees verder onder de advertentie
Hij lachte vriendelijk, zoals Zweden vaak doen, en… deed er vervolgens helemaal niets mee. En achteraf is dat maar goed ook. Want wat ben ik blij dat hij mijn advies nooit heeft opgevolgd… en al helemaal dat ikzelf die tattoo nooit heb laten zetten. Een paar maanden na ons gesprek hoorde ik namelijk dat het hartstikke uit was tussen hem en mijn ex.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.