Patrick overwoog een tattoo om te bewijzen dat hij van zijn dochter houdt

Tattoos zijn hip. Ik heb geen tattoos. Mijn oudste dochter heeft lang niet begrepen waarom ik er geen wilde. En dan specifiek één met haar naam erin verwerkt. Vanaf haar vierde is ze namelijk opgegroeid bij haar Zweedse moeder. In Zweden. En daar zijn tattoos helemáál hip. Sterker nog, daar zetten zelfs oma’s en opa’s de namen en geboortedata van hun kinderen en kleinkinderen op hun lijf.

Lees ook – Patrick irriteert zich aan zijn kinderen, maar ondertussen…

Vergeten

De nieuwe vriend van mijn Zweedse ex kreeg na mij twee kinderen met haar en blij als hij was zette ook hij hun namen en hun geboortedata op zijn arm. Misschien voor als hij zou vergeten hoe ze ook alweer heetten of wanneer ze geboren waren. Nee stop, dat is flauw. Ik neem het terug. Feit is dat terwijl die meiden opgroeiden met elkaar, ze steeds vaker aan hun vader vroegen waarom hun grote zus niet op zijn arm stond. Mij deed dat pijn.

Betekenis

Wat die tattoos van hem in mijn ogen eigenlijk constant fluisterden tegen mijn meisje en haar zusjes was: ‘Jij hoort er niet helemaal bij… Jij bent mijn dochter en jij bent mijn dochter, maar kijk… jij… jij valt erbuiten.’ Dat begon me meer en meer bezig te houden. Niets liever tenslotte dan mijn kind dat zich thuis en gewenst voelt waar ze woont (waarmee ik niet zeg dat ze niet gewenst was daar, in tegendeel). Bovendien begon mijn dochter mij ook te vragen of ik soms niet genoeg van haar hield. Waarom had ik immers niet, net als haar extra-papa, haar naam en geboortedatum op mijn lijf staan?

“Waarom had ik niet, net als haar extra-papa, haar naam en geboortedatum op mijn lijf staan?”

‘Liefje’, zei ik, ‘onthoud een ding heel goed. Mijn oneindige liefde voor jou hoeft helemaal niet op mijn lijf gegrift te staan. In mijn hoofd en in mijn hart ben jij het mooiste dat er bestaat. Ik heb je diep in mijn gedachten en in mijn rikketik gekerfd en ik heb geen tattoos nodig om me eraan te herinneren hoeveel ik van je hou.’ Dat leek ze te accepteren.

Gevoel

Maar toch, het bleef me bezig houden, en heeeeeel even overwoog ik zelfs om toch ook zo’n naamtattoo te zetten. Als compensatie. Toen we eens een feestje hadden bij mijn ex in haar Zweedse tuin en ik met haar getatoeëerde partner in een vrolijk gesprek raakte bij de pizzaoven, besloot ik mijn tattoogevoel met hem te delen. ‘Als je de naam van mijn meisje niet op je arm zet omdat je bang bent dat je mij daarmee als vader voor het hoofd zou stoten’, zei ik, ‘weet dat ik het alleen maar toe zou juichen. Nu is het net alsof ze er niet helemaal bij hoort… Doe ermee wat je wilt.’

Hij lachte vriendelijk, zoals Zweden vaak doen, en… deed er vervolgens helemaal niets mee. En achteraf is dat maar goed ook. Want wat ben ik blij dat hij mijn advies nooit heeft opgevolgd… en al helemaal dat ikzelf die tattoo nooit heb laten zetten. Een paar maanden na ons gesprek hoorde ik namelijk dat het hartstikke uit was tussen hem en mijn ex.