Patrick (52) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column op Kek Mama put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Al twaalf jaar draag ik overal waar ik ga twee schriftjes met me mee. Afgeleefde, verkleurde schriftjes, maar ik bewaak ze met mijn leven. Ze zijn het eerste dat ik uit mijn brandende huis zou redden en ik zou iedere ouder aanraden om ook zulke boekjes bij te houden over zijn eigen kids. De een staat namelijk vol met verhalen, foto’s en uitspraken van mijn dochter Rikki (13). De andere met die van Jazz, mijn 11-jarige zoon.
“Telkens als er iets grappigs of ontroerends gebeurt, schrijf ik het voor hen op”
Telkens als er iets grappigs, ontroerends of opvallends gebeurt, schrijf ik het voor hen op. Opdat als ik er op een dag niet meer ben (en twee maanden geleden lag ik zowaar even op het randje op de IC van het AMC), ze die boekjes nog hebben. Om dingen over ons, zichzelf en onze liefdevolle basis terug te lezen en weer even bij ons in te checken en hun hopelijk stevige fundament.
Die boekjes zijn heilig en ik heb er weken, nee maanden tijd in gestopt. Alle foto’s zijn pieterpeuterig met plakband geseald, sommige teksten zijn versierd. Het zijn kleine kunstwerkjes en reflecties van hoe we ooit waren en de ontwikkeling die we doormaakten.
Ik krijg tranen in mijn ogen terwijl ik dit schrijf, met de boekjes hier naast me. Ik weet ook wel hoe dat komt. Ik heb namelijk nog zo’n derde boekje liggen, maar dat stopt abrupt na een bladzijde of 15. Dat is het boekje van mijn oudste dochter. Die is nu 21. Dat ben ik gaan bijhouden toen ze nog een peuter was, in de drie jaar dat ik in mijn eentje voor haar zorgde tijdens de (v)echtscheiding met haar Zweedse moeder. Ik voedde haar toen grotendeels in mijn eentje op en wilde ook voor haar moeder ontroerende momenten als de eerste dag naar de basisschool vangen.
“Een van de boekjes stopt abrupt na een bladzijde of 15”
Het schriftje stopt de dag nadat ik de rechtszaak om haar hoofdverblijfplaats verloor en ik haar direct op het vliegtuig moest zetten naar haar mam in Zweden. Daarover zal ik vast nog weleens vertellen en ik schreef er ook twee rauwe romans over die het best goed hebben gedaan.
Dat is het pijnlijke gezinsdrama achter de vrolijke en tegelijk ook ontroerende boekjes die ik voor Rikki en Jazz bijhoud. Ze staan ook vol met levenstips en inzichten.
Gewoon kleine dingen en gedachten die we allemaal onze kinderen weleens aan willen bieden, zoals; ‘Is er op dit moment iemand met wie je nog iets goed te maken hebt en wat houd je tegen?’, ‘Geloof niet alles dat ze je vertellen in de mainstream media en denk kritisch na’, ‘De universele waarheid bestaat niet. Slechts ieders eigen waarheid. Wees daarom flexibel van geest’ en ‘Vergis je niet in de schoonheidsidealen in reclames. Die zijn niet realistisch en bedacht om geld te verdienen. Geniet van jezelf zoals je bent.’
Dat soort dingen.
Ook staan er naïeve schattige kindervragen in die ze stelden, zoals ‘Pap, hoe wisten de mensen toen ze op de aarde kwamen dat ze moesten paren?’, ‘Weet jij waar het internet is?’, ‘Er is wel een papagaai, maar waar is dan de mamagaai?’ en ‘Ik heb nog nooit gevoeld hoe het is om niet te bestaan.’
Mijn kids zullen de boekjes waarschijnlijk verafschuwen als ze pubers zijn, want die uitspraken zijn natuurlijk niet cool. Maar hopelijk, als ze volwassen zijn, zullen ze nog eens terugdenken aan waar ze vandaan komen en er dankbaar voor zijn.
Stiekem wens ik ieder kind en iedere ouder zulke schatkistjes van gedeelde liefde toe. Alle goeds.
Kijk, de boekjes:
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.