Beeld: Getty Images
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (11) en Phaedra (8). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
“Mam, ik wil later leerkracht worden”, zegt mijn achtjarige dochter.
Vooral de krachtterm ‘leerkracht’ zegt dat ze zeer overtuigd is van haar toekomstige beroep. Met alle respect voor benamingen als ‘juf’ of ‘meester’, maar die behoren toch in het rijtje prinses, brandweerman en politie en neem je als ouder iets minder serieus. Velen van ons hebben immers een beroep op jonge leeftijd gekozen waar later weinig van terecht is gekomen. In mijn geval maar beter ook, want mijn antwoord was steevast vuilnisman. Retrospectief was ik toen al feminist: ik corrigeerde mezelf vaak naar vuilnisvrouw.
Ik weet nog goed dat we verkleed naar school mochten en dat de ene helft van de klas (lees: de meisjes) allemaal als Madonna gingen en de andere helft als één van de vier karakters van de Village People. Onze buurvrouw was schoonheidsspecialiste en wilde mij wel schminken. Ik kwam bij haar binnen en ‘Holiday’ schalde uit het kleine speakertje dat in haar kleine beautysalon stond. Terwijl ik in de grote witte stoel plaatsnam, vroeg ze waarom ik zo sip keek. Ik vertelde haar dat iedereen als Madonna ging en dat ik dat dus niet meer speciaal vond.
Lees ook
De juf: ‘Ik schrik me rot als de tramdeuren dichtgaan terwijl er nog acht leerlingen in zitten’ >
Mijn buurvrouw was een vrouw naar mijn hart, want ze nam de situatie van het achtjarige meisje in haar stoel heel serieus: ze vroeg me wat ik later wilde worden, waarop ik ietwat overdonderd ‘vuilnisman’ antwoordde – van mijn feministische houding was even niets meer over.
“Dan maken we toch een vuilnisman van je?”, riep ze met haar vergulden buurvrouwen- slash moederhart. En voordat ik het wist had ik een oversized houthakkersblouse van haar man aan, een oude spijkerbroek van haar zoon en een baard op mijn gezicht in de vorm van kleine penseelstrepen. Dat ik er verre van schattig uitzag, was af te lezen aan de blik op mijn moeders gezicht toen zij mij kwam ophalen. Ik kan me herinneren dat ze letterlijk haar hand voor haar mond sloeg.
Hoe ik me voelde? Stiekem wel een beetje stoer. Voordat ik de deur van mijn buurvrouw uitliep, stopte ze nog een rol sportsokken in mijn broek en fluisterde in mijn oor dat ze me een heel dapper meisje vond. Hoe de reacties van mijn klasgenoten waren? Dat weet ik eigenlijk niet meer, dus ik denk wel prima. Of ze waren zo geïntimideerd dat ze hun commentaar voor zich hielden. Who knows…
Mijn oudste dochter komt de kamer binnenlopen en vraagt waar we het over hebben. Ik vertel haar over mijn vuilnisman-/vrouwenavontuur en mijn jongste herhaalt nog eens dat ze leerkracht wil worden. Waarop mijn oudste zegt: “Oh, dan moet je naar de pedo-school.”
Mijn hart staat even stil en ik roep: “Sorry, wat zeg je?”
“Mam, ze bedoelt de Pabo-school”, zegt mijn jongste heel zelfverzekerd. Ik kan weer ademen en zeg haar dat ze later vast een heel goede leerkracht zal worden…
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.
Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.