Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Zwembaden. Het woord alleen al bezorgt me koude rillingen én mentale voetschimmel. En weet je wat het ergste is? Mijn kinderen vinden het ’t allerleukste van de hele vakantie. Nee, dat zeg ik verkeerd. Van álle activiteiten die je maar kunt bedenken. Ze leggen er zelfs hun telefoon voor weg. Er is echter een klein probleempje: ik vind het juist het allerergste om naartoe te gaan. Maar ik heb me er overheen gezet en ik ben dus in de vakantie gegaan.
Het feest begint al bij binnenkomst. De familie voor ons strugglet met het draaipoortje en de chloordampen beginnen mijn gemoed direct te bedwelmen. Als we dat overleefd hebben, belanden we in een doolhof. Een betegelde ruimte vol ondefinieerbare deurtjes waarvan je niet weet of er een naakte badgast achter schuilt. Brrr. Scary shit. We vinden een leeg hokje en staan ons als haringen in een ton te ontdoen van onze kleding. Natuurlijk heb ik geen slippers bij me, want ik ben nu eenmaal geen ervaren zwembadganger. Ik stel het moment dat mijn voeten de koude tegelvloer raken zo lang mogelijk uit. Maar om het hokje uit te komen moet het plankje omhoog en mijn voeten op de grond.
Eenmaal uit het hokje wordt mijn claustrofobie iets minder, mijn smetvrees helaas niet. Na wat gestoei met een code en een te klein kluisje is het tijd om door het voetenbad te lopen. Het laagje lauw water staat voor alles wat ik niet wil in mijn leven. Ik wil het graag uitleggen, maar daar is niet genoeg plek voor in deze column. De douche sla ik net zoals de meeste badgasten over.
Als we dan eindelijk het hart van het zwemparadijs bereiken, voel ik de hand van mijn jongste dochter in de mijne glijden. “Ma-am! Ga je mee van de glijbaan?” In mijn onervarenheid heb ik ook nog eens een strapless bikini aangetrokken. Ik zie de horror van een blote-borsten-moment voor me, maar ik besluit mijn beste ‘blote’ beentje voor te zetten en ga met haar mee. De kille ijzeren trap leidt ons naar boven. Waarom heb ik dan net weer een redelijk uitziende vader achter me lopen? Echt, ongemakkelijker krijg je me niet. Ik voel me als een vis op het droge. Boven aangekomen is het hoger dan ik had verwacht en een paar irritante pubers voor ons doen precies dat wat levensgroot op de plaatjes staat als verboden. Ik hoop dat de vader achter mij er iets over zegt, maar zoals veel vaders in het zwembad, heeft hij zijn inner child gechanneld en lacht ze goedkeurend toe. Grrrr.
Ik hoop dat de vader achter mij er iets over zegt, maar zoals veel vaders in het zwembad, heeft hij zijn inner child gechanneld en lacht ze goedkeurend toe
Eenmaal op de glijbaan voel ik het stuwende water mijn broekje in stromen en doe ik een schietgebedje dat alles op zijn plaats blijft zitten. Daar gaan we… Maar dan hoor ik de lach van mijn dochter door de buis echoën. Als we het water in plonsen, zie ik haar stralende gezicht. Ze omhelst me. “Dat was geweldig, mama!” Op dat moment besef ik dat de vreugde van mijn dochters het allemaal de moeite waard maakt. Misschien is de hemel voor hen dan wel mijn hel, maar hun geluk is het grootste cadeau dat ik kan krijgen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
