Patricia is woest op de invaljuf van haar dochter: ‘Dit is toch afschuwelijk?’

Mijn jongste dochter kwam afgelopen week thuis met een sip gezicht. ‘Wat is er, lieverd?’, vroeg ik haar. Volgens de invaljuf (groep 5) praatte Phaedra te kinderachtig en moest ze daar maar eens mee stoppen. Daarna gaf ze de beurt koeltjes weg aan een ander kind. En toen mijn dochter zichzelf probeerde te verdedigen door te zeggen dat ze het niet expres deed, zei de juffrouw ‘dat ze dan maar beter terug kon gaan naar de kleuterklas met zo’n kinderachtig stemmetje…’
 

Frustraties botvieren

Holy! Lieve moeders, kunnen jullie je voorstellen dat ik van binnen ontplofte? Wie dacht ze wel niet dat ze was? Afgelopen jaar had Phaedra wekelijks logopedie, maar ze werd ‘ontslagen’ omdat het infantiele er vanzelf wel uit zou slijten. Het is toch afschuwelijk dat zo’n invaljuf haar eigen frustraties botvierde op een onschuldig kind?!

Door mijn boosheid werd ik direct teruggeworpen naar mijn eigen jeugdtrauma’s….
 

Lees ook
Patricia hekelt de plusklasjes: ‘Zijn de andere kinderen dan ‘min’?’ >
 

Jeugdtrauma’s

Het eerste incident voltrok zich in groep drie. Ik was een grote kleuter die in de schoolbanken mocht plaatsnemen. Voor de klas stond mevrouw Hogenbosch, een lijzige dame op leeftijd met een paars permanentje en een beigekleurige panty: ze kwam zo uit een boek van Roald Dahl gewandeld.

Op de eerste dag vertelde mevrouw Hogenbosch dat je ‘een’ met twee ‘ee’s’ schreef en niet met een ‘u’. Waarop ik in mijn kleuterige enthousiasme riep: ‘Maar dat weet ik al!’ De uitbrander die ik toen als vijfjarig meisje kreeg was zo overweldigend dat ik jarenlang mijn vinger niet meer durfde op te steken.

“De uitbrander die ik als vijfjarig meisje kreeg was zo overweldigend dat ik jarenlang mijn vinger niet meer durfde op te steken.”

Dan mijn tweede herinnering… In groep vijf had ik als bijschoolse activiteit schaken. In mijn tijd was ADHD net in opkomst, dus ik was nog een ‘gewoon gezellig druk’ kind. Waarop de meester die schaken gaf zei dat hij echt geen zin had om mij volgend jaar fulltime in zijn klas te krijgen. BAM. Meester Piek, leest u even mee?

En last but not least: mevrouw Hogebol, mijn lerares Frans op de middelbare school. Mevrouw Hogebol was een looker, dat bleek wel door alle rode wangen die andere leraren in haar buurt kregen. Maar mevrouw Hogenbol vrat ook uit haar neus en was te lui om te werken. Proefwerken kregen we pas weken later terug. Op een willekeurige dag kregen we een schriftelijke overhoring en deze waren altijd semi-onverwachts. Ik had dus ook semi-goed geleerd.

Drie weken later(!) kregen we ons cijfer terug: ik had een schamel zesje te pakken. En toen mevrouw Hogenbol mijn cijfer overhandigde, zei ze: ‘Jij komt toch uit Zandvoort? En je heet Patricia. Tja, misschien moet je maar naar de MAVO gaan. Past beter bij je.’ Hè? Vanwege een zes en mijn naam? Wat had mijn geografische afkomst er in godsnaam mee te maken? Hoppa. Weer een trauma erbij.
 

De leraren in kwestie

Toegegeven: van deze gebeurtenissen heb ik nog lang last gehad. Ze maakten me onzeker en pas veel later snapte ik dat het niets met mij, maar alles met de leraren in kwestie te maken had. Als kind kun je dat alleen nog niet relativeren. Daarom heb ik vanmiddag een gesprek de invaljuf. Om mijn dochter voor zo’n vergelijkbaar trauma te behoeden.

To be continued.
 

Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (11) en Phaedra (8). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman ‘De Lab Baby’ vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.

Meer columns van Patricia? Elke vrijdag komt er een nieuwe column op KekMama.nl. Lees hier de eerdere columns.