Patricia schrikt van commentaar op dochter: 'Ik heb weer een steek laten vallen als moeder'

Een vriendin van me vraagt heel voorzichtig of ik doorheb dat mijn jongste vaak een wat kinderachtig stemmetje gebruikt.

Mijn eerste ingeving is om al háár guppen ook te voorzien van ‘eerlijk’ commentaar. Zo van: ‘Sorry maar het is nog niet te laat om bij je oudste een pleister over zijn luie oog te plakken, en als je je middelste dochter niet wat meer aandacht geeft zou ze zomaar eens een psychische stoornis kunnen ontwikkelen. En weet je wel zeker dat de jongste een nazaat van je eigen man is en niet van de plaatselijke fysiotherapeut?’

Maar ik hou me in en haal diep adem voordat ik haar een volwassen wedervraag stel.

‘O, wat zou jij doen als je mij was?’
 

Een steek laten vallen

Ondertussen gaan mijn gedachten weer alle kanten op. Heeft ze gelijk? Ja, eigenlijk is het ook wel zo. Jezus, mijn kind is bijna acht en praat inderdaad nog steeds infantiel, OMG, al die logopedielessen hebben helemaal niets uitgemaakt, shit dit komt nooit meer goed, zal het haar schoolcijfers beïnvloeden? Heeft ze daarom maar één vriendin omdat niemand haar verstaat? Jezus, ik heb weer een steek laten vallen als ouder...

Ik wil eigenlijk het gesprek omkeren en het over een defect van één van haar kinderen hebben, maar ik krijg geen kans. Een andere vriendin van mijn vriendin heeft namelijk hetzelfde ‘probleem’ met haar kind. Het gaat nu allemaal razendsnel: het is van ‘attenderen op’ naar een heus ‘probleem’ gegaan. Zo snel kan het dus gaan tijdens mom-talk.

De onzekere moeder in mij besluit haar toch aan te horen.
 

Lees ook
Prestatiedruk bij kinderen: 'Toen mijn kind bleef zitten, wilde ik de juf ompraten' >
 

'Probleemkind'

Volgens de moeder van dat andere ‘probleemkind’ komt het allemaal goed, maar is het wel verstandig om je kind erop te wijzen. En volgens die andere moeder moet je dan niet zeggen ‘praat eens normaal’, want dat is te abstract voor die kleine probleemgevalletjes, maar moet je zeggen ‘praat als een groot kind’ – whatever that may be...

Ik neem me stilletjes voor de laatste rekening van de logopedist nog even niet te betalen en thuis nog wat advies van internet te plukken. De rest van onze koffiedate verloopt rustig. Vlak voordat ik mijn vriendin gedag zeg, komt haar middelste kind woedend de keuken ingelopen. Ze pakt een mes en begint boos een appel te snijden.

Mijn vriendin gebaart me dat ze moet ingrijpen en ik laat mezelf uit.

Ik moet stiekem een beetje lachen. Ha, ik heb liever een kind dat af en toe een lief stemmetje opzet dan een seriemoordenaar die onder mijn dak woont.
 

Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (10) en Phaedra (7). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman 'De Lab Baby' vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >