Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Ik was elf weken zwanger toen ik solliciteerde op mijn droombaan. Na jarenlange ziekenhuisbezoeken voor IUI en IVF, én een miskraam later, was ik éin-de-lijk zwanger. En ondanks dat je denkt dat je voorbereid bent, was het alsnog allemaal één grote rollercoaster. Was ik dan ECHT zwanger? Was het nu eindelijk gelukt? Zoveel gemengde gevoelens. Ik weet nog goed dat ik op de snelweg reed en plotseling dacht: ‘Wil ik dit echt?’ en repeterende gedachten als ‘Holy fuck, ik krijg een baby’ die in mijn hoofd sprintjes heen en weer trokken. Vaak zeggen ze dat de reis mooier is dan het einddoel. Althans, de spirituelen pretenderen dat daar de magie van het leven in zit, omdat daar het meest geleerd wordt. Boy o boy, wat had ik veel geleerd de afgelopen vijf jaar.
Lees ook – ‘Wat als je kind in een identiteitscrisis verkeert door jou?’>
Ik was er vooral achter gekomen dat de vruchtbaarheidshormonen flink hadden huisgehouden in mijn lichaam. En dat mijn vruchtbaarheidsarts (die knettergek, maar wel goed was) en ik niet altijd een klik met elkaar hadden. Met terugwerkende kracht kan ik de disbalans tussen ons de schuld geven. Zij was über-rationeel en ik über-emotioneel. Dat kun je vergelijken met de twee uiterste planeten in ons zonnestelsel.
Goed, ik was zwanger. Overwhelmed. En daar zat ik tegenover iemand die ik moest overtuigen dat ik de juiste persoon for the job was. Ik was op de dag af elf weken zwanger van mijn eerste kind, en mijn buik was nog zo strak als een gemiddelde Kardashianbuik. Maar ik was ervan overtuigd dat iedereen kon zien dat ik hartstikke zwanger was. En daarmee voelde ik me een oplichter, een meestervervalser, want dit was toch ethisch zeer onverantwoord om die aardige, hopelijk toekomstige, baas zo hard voor te liegen? Ik werd niet aangenomen (met als feedback dat ik wat zekerder mocht zijn) en ik besloot niet meer te gaan solliciteren tot mijn baby naar de crèche zou kunnen. Daarmee heb ik mezelf carrière-technisch en financieel in de vingers gesneden. Want uiteindelijk heb ik er in totaal anderhalf jaar uit gelegen.
Van de week zat ik in de auto, toen hoorde ik een reclame voorbij komen die ik graag vijftien jaar geleden had gehoord. Wat mag je verwachten van je werk als je zwanger bent of wilt worden? Ik ben uit nieuwsgierigheid even gaan speuren en daar staat precies wat ik had willen lezen voordat ik mijn sollicitatie was ingegaan. Mijn hart maakte desondanks wel een klein sprongetje. Ladies, go get them! En solliciteer op die ene geweldige baan óók als je hartstikke zwanger bent! They need us!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.