Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Transactiedrang noem ik de plotselinge ‘urge’ om iets te kopen. En 9,8 van de 10 keer gaat het om een aankoop die niet op je verlanglijstje stond, maar die je ineens wel echt móét hebben. Vaak geboren uit een opwelling, vergezeld door een emotie die je een kortstondig gevoel van geluk geeft. Mijn moeder noemde het vroeger gewoon ‘prullaria aankopen’. Tegenwoordig hebben we er chiquere namen voor, zoals retail therapy of dus transactiedrang.
Ik heb sowieso een hele rare relatie met mezelf als het gaat om shoppen. Eigenlijk voel ik me al schuldig nog vóór ik überhaupt iets voor mezelf heb gekocht. I know, weirdo. Maar in mijn gekke brein mag ik van mezelf wel naar een tweedehands winkel. Want dat ‘duurzaam shoppen’ (alsof een tweedehands bontjas minder erg is).
Goed, een vriendin van mij gaat deze zomer trouwen. En ze is een goede vriendin, dus mocht ik van mezelf een nieuwe outfit kopen. Zonder schuldgevoel. Althans, daar ging ik voor. Maar voordat ik het wist haalde ik alsnog álle excuses uit de kast: ‘ze is heel belangrijk voor me, ze kent mijn andere jurkjes al, het is midden in de zomer, er is een dresscode.’ Zelfs de zonsopgang gebruikte ik als argument. Maar een nieuwe jurk zou er komen!
En dus liet ik me verleiden door de eerste beste bron waar ik een jurk kon scoren: Instagram. Alsof het management van Instagram op de hoogte was van mijn plannen, zag ik ineens alleen maar wapperende zomerjurken gedragen door gebruinde twintigers die met een geolied been de split van de jurk nét nog iets mooier uit lieten komen in mijn timeline. De ene jurk was nog mooier dan de andere. Hoezo had ik hier nog nooit eerder iets besteld? Één groot feest. Maten waren ook geen probleem, want one size fits all schreeuwden de advertenties, en betalen? Dat hoefde ik pas ergens in 2027, met Klarna in honderd relaxte termijnen.
Tja, en omdat de trouwdatum als felle koplampen op me afkwamen, bestelde ik dezelfde middag nog een ‘Ibiza-fladder-maar-ook-zeer-geschikt-voor-een-bruiloft-jurkje’. Helemaal blij zat ik te wachten op het verlossende bericht dat mijn pakketje onderweg was.
Pas na drieënhalve(!) week werd er eindelijk iets door mijn brievenbus gepropt (over rode vlaggen gesproken!). Mijn naïeve hart maakte alsnog een sprongetje, totdat ik het plastic zakje oppakte en ik iets in het Chinees erop zag staan. Nee toch? De webshop leek echt Nederlands… Toen ik het lapje stof eruit haalde, zakte de moed me in mijn schoenen. Was dít het jurkje waarin ik zou gaan shinen op de bruiloft van mijn vriendin? Je kon er dwars doorheen kijken, en ik was bang dat als iemand me met een bril iets te lang zou aankijken, de jurk spontaan vlam zou vatten. Nee, de gordijnen in de caravan van mijn schoonouders zouden me nog beter staan dan dit vodje.
Op dat moment komt mijn dochter binnenlopen en ziet mijn beteuterde gezicht en vraagt wat er is. Ik vertel haar dat ik een jurk via Instagram heb besteld en houdt het stukje stof omhoog. Ze barst in lachen uit. ‘Mam, dat is toch allemaal troep!’ Ik voel me zo dom! Maar tegelijkertijd ben ik stiekem ook blij dat mijn vijftienjarige dochter webwiser is dan ik.
Ze barst in lachen uit: ‘Mam, dat is toch allemaal troep!’
‘Wat ga je ermee doen?’, vraagt ze. Ik zeg haar dat ik het in ieder geval niet ga terugsturen naar China. ‘Misschien breng ik het wel naar de tweedehandswinkel.’ Ze kijkt me verward aan en oppert dan: ‘Geef het anders aan Phaedra. Zij heeft binnenkort haar eindmusical, ze kunnen er vast iets decorachtigs van maken!’ We moeten allebei heel hard lachen en ik besluit dat ik naar een echte winkel in de stad moet gaan. Analoog shoppen. Zoals vroeger.
Ik vraag haar of ze mee wil om haar moeder te adviseren. Ze kijkt op van haar telefoon, glimlachte en zegt: ‘Nee mam, jij hebt die retail therapy harder nodig dan ik…’
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Je kinderen laten je regelmatig versteld staan, toch? Vaak op een positieve manier, maar soms ook op een… wat minder positieve manier. Mira maakte het mee tijdens de eindexamens van haar dochter.
Toen Ariane beviel van haar eerste kind, dacht ze één ding zeker te weten: de kraamweek zou haar redding zijn. Lekker cocoonen met haar baby, de kraamzorg die de boel draaiende hield, thee bracht, de was deed, misschien zelfs een keer een boterham met hagelslag smeerde. Spoiler: het liep iets anders.
Ellen (39) ging op zonvakantie met haar gezin, maar een puber met acrobatische ambities gooide roet in het eten. De bestemming werd de eerste hulp.
Sommige kinderen kunnen van een gesmolten ijsje of een scheef gestrikte veterschoen een heus Grieks drama maken. Krijg je spontaan zin om auditie voor GTST aan te vragen zodra je peuter huilt omdat je haar boterham in tweeën hebt gesneden, dan is de kans groot dat er een drama queen in de dop in huis […]
Elsemieke (31) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
