Eigen beeld
Naomi (30) doet communicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (3). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: @naomiappelman.
Let op: dit is geen grappige column, zoals je misschien van mij gewend bent. Dit is de eerlijke, rauwe waarheid. Want soms is het moederschap niet alleen mooi en bijzonder, maar ook overweldigend. En dat mag er zijn. Hoe dankbaar je ook bent voor je kleintjes. Ik wil laten zien dat je niet de enige bent.
Vanaf het moment dat je hoort dat je een tweeling krijgt tot aan de bevalling is alles spannend en bijzonder. Iedereen zegt exact hetzelfde: “Nou, dat wordt zwaar hoor!” of “Geniet nog maar even van je rust!” En jij glimlacht, want ach: hoe erg kan het nou zijn? Totdat ze er zijn en je voor het eerst met twee baby’s thuiskomt.
Ik had thuis alles tot in de puntjes voorbereid, maar niets had me kunnen voorbereiden op wat ons nog stond te gebeuren. De overweldigende liefde, de zorgen, de borstvoeding, het herstel, de hormonen, het slaapgebrek, het eindeloze gehuil… en dat alles tegelijk. Het voelde alsof er een gevoelsmatige tsunami over me heen kwam en ik steeds een klein beetje verdronk.
Toen de eerste weken voorbij waren en ik heel voorzichtig weer probeerde te ademen, kwam er ruimte om na te denken. Of nou ja, “nadenken” is een groot woord. Zonder slaap en met een overdosis hormonen is dat eigenlijk ook niet helemaal het geval.
Ik was bang. Bang dat mijn vriendinnen me zouden cancelen omdat ik helemaal nooit meer tijd voor ze had. Bang dat ik mezelf kwijt was. Ik had amper tijd om te douchen. Hoe kon ik ooit nog iets leuks doen uit “mijn oude leven”?
Maar die angst bleek nergens voor nodig. Mijn vriendinnen kwamen juist naar míj toe. Om te helpen, om te wandelen met de baby’s, om te koken, of gewoon om samen een serie kijken met een baby en een fles in de hand. En mijn familie? Die waren er altijd. Oppassen, wasjes vouwen, eten brengen. Wat moet ik zonder ze?
Ineens was daar ook de peperdure kinderopvang, álles dubbel moeten kopen voor de kindjes én de aankoop en verbouwing van ons allereerste koophuis. En daar lag ik weer te malen. Zouden we ooit nog op vakantie of op reis gaan? Iets wat we het allerliefste deden? Maar ook dit kwam goed. En ja, we zijn sindsdien elk jaar op vakantie geweest. Soms zelfs twee keer.
Nu, drie jaar later, kijk ik anders naar het moederschap. Ik ben nog steeds een piekeraar en dat zal ik waarschijnlijk altijd blijven. Maar ik heb geleerd dat het oké is om los te laten.
Het enige wat ik écht hoef te doen, is hun moeder zijn. Ik moet naar ze luisteren, ik moet voor ze zorgen, ik moet ze leren wat belangrijk is en er gewoon simpelweg voor ze zijn. De wereld blijft wel draaien. Het maakt allemaal niet uit wat anderen vinden. Als mijn kleintjes maar gezond en gelukkig zijn. (En zelf klap ik nu mijn laptop dicht en neem een lekkere massage)
Benieuwd naar meer avonturen van Naomi en haar tweeling? Je leest haar andere columns hier!
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]
Jij bent inmiddels al in dromenland en dan ineens word je wakker gemaakt door je kleine dreumes: daar staat-ie weer naast je bed. Met zijn dekentje, zeurende stem en enorm aanhankelijk. Je zou denken dat jouw kind een nachtmerrie heeft of bang is.
Oké, mama’s en papa’s, hier komt een moment van eerlijkheid: we zijn supergoed in beschermen. Altijd paraat, altijd klaar om te helpen, altijd de saviour-mama of-papa. Maar… soms schieten we door. En daardoor kunnen we per ongeluk de veerkracht van onze kinderen ondermijnen.
Supermarktketen Jumbo roept de Jumbo Snoeprozijntjes terug. Op de rozijnen zit mogelijk te veel van het bestrijdingsmiddel acetamiprid en dat kan schadelijk zijn voor de gezondheid. Jumbo zegt dan ook duidelijk: “Eet dit product niet.”
In de documentaire K3 Originals: Het verhaal van Karen, Kristel en Kathleen blikt Kristel Verbeke terug op een bijzondere periode uit haar K3-tijd. Ze vertelt over de opnames van de film Het Magische Medaillon uit 2004. Een avontuur dat ze niet snel zal vergeten, omdat ze nog maar een paar weken zwanger was.
Opvoeden van één kind is anders dan een huis vol. Als enig kind – en inmiddels psycholoog – weet Samantha Rodman Whiten dat als geen ander. Ze vond het vroeger vreselijk om alleen te zijn. Inmiddels weet ze precies wat haar ouders (en veel andere ouders van enig kinderen) beter hadden kunnen doen.