Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
O mijn God, het is ingetreden. Ik ben een ‘gescheiden vrouw’. Zo was ik op een verjaardag van een goede vriendin. Daar waren een aantal vriendinnen van haar die ik één keer eerder had gezien. Dat was vóór mijn scheiding. Ik zat toen naast een van deze vrouwen en we hadden een leuk gesprek over van alles en nog wat.
Ze komt binnen en zegt: “Herken je me nog?” Waarop ik haar een beetje verbaasd antwoordde: “Ja, zeker.” Maar meteen erachteraan zegt ze: “Er is wel een hoop gebeurd hè, ik hoor dat je gescheiden bent!” En daar sta je dan. Met je pas gebroken ziel onder je arm word je door een ‘onbekende’ keihard in dat ene hokje gesmeten.
Een hokje waar met grote, flikkerende neonletters boven staat: GESCHEIDEN. De woorden die vervolgens uit mijn mond rollen, klinken alsof ze van iemand komen die in het hokje ernaast zit, het ‘gescheiden maar-niet-gebroken’-hokje. Maar ik wil daar ook niet zijn. Ik wil naar een ander hokje rennen, maar ik zit klem. Letterlijk ook, want ik sta in de hoek van de kamer en kan met mezelf én mijn woorden nergens heen.
De woorden die uit mijn mond rollen klinken alsof ze uit het ‘gescheiden-maar-niet-gebroken’-hokje ernaast komen
Ik hoor mezelf het standaardriedeltje afdraaien: “We waren uit elkaar gegroeid, met de kinderen gaat het goed, soms is het best wel lastig, maar het gaat goed, we wonen nog in hetzelfde huis, voor de kinderen wel zo fijn.”
De neonletters boven mijn hoofd lijken ook voor anderen zichtbaar, en ik voel de ogen van de andere gasten op mij branden. Tot iemand ineens zegt dat vriendin X, die een paar meter verderop staat, “ook gescheiden is.” Vriendin X, die verwikkeld is in een ander gesprek, wordt met een onzichtbare magneet in mijn hokje gezet. We zijn nu met z’n tweeën. De vriendin die mij koppelde aan mijn mede-gescheidene lijkt zeer tevreden met haar ‘connecting-the-dots’-moment. Ze heeft een vriendinnetje voor mij gevonden om mee te spelen. We ‘hebben’ immers hetzelfde.
Vriendin X, die dus kennelijk ook gescheiden is, kijkt me aan met een medelijdende blik. Zij blijkt al een tijdje gescheiden te zijn en werpt zich als vanzelf op als mijn meerdere. Mijn voogd. Bij de rest van de vriendinnen lijkt er een last van hun ongescheiden-schouders te vallen. Pfieu. Ze heeft een speelmaatje gevonden in haar hokje. Nu kunnen wij weer over andere dingen praten. Want al dat vragen over iemands scheiding levert te veel projectie op. Ze weten het wel, maar verstoppen liever die gevoelens in een goed glas droge witte wijn. Hun leven kan kennelijk ook geen Dry January aan.
Als de vriendinnen hun weg weer naar een ander gesprek lijken te hebben gevonden, kijken vriendin X en ik elkaar aan. Ik vraag haar wat voor werk ze doet. Ik heb ooit geleerd dat je iemand niet moet definiëren op basis van werk, maar ik wil samen met haar uit dat verdomde hokje stappen. Gelukkig begrijpt ze dat ik geen zin meer heb om over mijn scheiding te praten. Denkbeeldig pakt ze mijn hand, en samen stappen we uit dat benauwde hokje. Even geen labels, geen projecties, geen ongemakkelijke blikken. Gewoon twee vrouwen die elkaar aankijken, glimlachen en besluiten dat ze meer zijn dan hun verleden…
Patricia schreef eerder over de scheiding en wat die met haar doet in deze column.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
Een solo-tripje naar Lille om even op te laden? Klinkt als de droom van elke moeder met zeven kinderen. Voor Lisa Jansen, beter bekend als de nuchtere moeder van het gezin Bal uit Een huis vol, werd het een avontuur vol stress, wifi-drama en een onverwacht telefoontje van de politie.
