Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
O mijn God, het is ingetreden. Ik ben een ‘gescheiden vrouw’. Zo was ik op een verjaardag van een goede vriendin. Daar waren een aantal vriendinnen van haar die ik één keer eerder had gezien. Dat was vóór mijn scheiding. Ik zat toen naast een van deze vrouwen en we hadden een leuk gesprek over van alles en nog wat.
Ze komt binnen en zegt: “Herken je me nog?” Waarop ik haar een beetje verbaasd antwoordde: “Ja, zeker.” Maar meteen erachteraan zegt ze: “Er is wel een hoop gebeurd hè, ik hoor dat je gescheiden bent!” En daar sta je dan. Met je pas gebroken ziel onder je arm word je door een ‘onbekende’ keihard in dat ene hokje gesmeten.
Een hokje waar met grote, flikkerende neonletters boven staat: GESCHEIDEN. De woorden die vervolgens uit mijn mond rollen, klinken alsof ze van iemand komen die in het hokje ernaast zit, het ‘gescheiden maar-niet-gebroken’-hokje. Maar ik wil daar ook niet zijn. Ik wil naar een ander hokje rennen, maar ik zit klem. Letterlijk ook, want ik sta in de hoek van de kamer en kan met mezelf én mijn woorden nergens heen.
De woorden die uit mijn mond rollen klinken alsof ze uit het ‘gescheiden-maar-niet-gebroken’-hokje ernaast komen
Ik hoor mezelf het standaardriedeltje afdraaien: “We waren uit elkaar gegroeid, met de kinderen gaat het goed, soms is het best wel lastig, maar het gaat goed, we wonen nog in hetzelfde huis, voor de kinderen wel zo fijn.”
De neonletters boven mijn hoofd lijken ook voor anderen zichtbaar, en ik voel de ogen van de andere gasten op mij branden. Tot iemand ineens zegt dat vriendin X, die een paar meter verderop staat, “ook gescheiden is.” Vriendin X, die verwikkeld is in een ander gesprek, wordt met een onzichtbare magneet in mijn hokje gezet. We zijn nu met z’n tweeën. De vriendin die mij koppelde aan mijn mede-gescheidene lijkt zeer tevreden met haar ‘connecting-the-dots’-moment. Ze heeft een vriendinnetje voor mij gevonden om mee te spelen. We ‘hebben’ immers hetzelfde.
Vriendin X, die dus kennelijk ook gescheiden is, kijkt me aan met een medelijdende blik. Zij blijkt al een tijdje gescheiden te zijn en werpt zich als vanzelf op als mijn meerdere. Mijn voogd. Bij de rest van de vriendinnen lijkt er een last van hun ongescheiden-schouders te vallen. Pfieu. Ze heeft een speelmaatje gevonden in haar hokje. Nu kunnen wij weer over andere dingen praten. Want al dat vragen over iemands scheiding levert te veel projectie op. Ze weten het wel, maar verstoppen liever die gevoelens in een goed glas droge witte wijn. Hun leven kan kennelijk ook geen Dry January aan.
Als de vriendinnen hun weg weer naar een ander gesprek lijken te hebben gevonden, kijken vriendin X en ik elkaar aan. Ik vraag haar wat voor werk ze doet. Ik heb ooit geleerd dat je iemand niet moet definiëren op basis van werk, maar ik wil samen met haar uit dat verdomde hokje stappen. Gelukkig begrijpt ze dat ik geen zin meer heb om over mijn scheiding te praten. Denkbeeldig pakt ze mijn hand, en samen stappen we uit dat benauwde hokje. Even geen labels, geen projecties, geen ongemakkelijke blikken. Gewoon twee vrouwen die elkaar aankijken, glimlachen en besluiten dat ze meer zijn dan hun verleden…
Patricia schreef eerder over de scheiding en wat die met haar doet in deze column.
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
Die bekende ballen in de lucht houden, da’s voor iedere moeder een uitdaging, maar hoe doe je dat als je een succesvolle business runt? Kimberly Bosman deelt met Kek Mama hoe zij haar werk-privébalans in evenwicht houdt.
