Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
O mijn God, het is ingetreden. Ik ben een ‘gescheiden vrouw’. Zo was ik op een verjaardag van een goede vriendin. Daar waren een aantal vriendinnen van haar die ik één keer eerder had gezien. Dat was vóór mijn scheiding. Ik zat toen naast een van deze vrouwen en we hadden een leuk gesprek over van alles en nog wat.
Ze komt binnen en zegt: “Herken je me nog?” Waarop ik haar een beetje verbaasd antwoordde: “Ja, zeker.” Maar meteen erachteraan zegt ze: “Er is wel een hoop gebeurd hè, ik hoor dat je gescheiden bent!” En daar sta je dan. Met je pas gebroken ziel onder je arm word je door een ‘onbekende’ keihard in dat ene hokje gesmeten.
Een hokje waar met grote, flikkerende neonletters boven staat: GESCHEIDEN. De woorden die vervolgens uit mijn mond rollen, klinken alsof ze van iemand komen die in het hokje ernaast zit, het ‘gescheiden maar-niet-gebroken’-hokje. Maar ik wil daar ook niet zijn. Ik wil naar een ander hokje rennen, maar ik zit klem. Letterlijk ook, want ik sta in de hoek van de kamer en kan met mezelf én mijn woorden nergens heen.
De woorden die uit mijn mond rollen klinken alsof ze uit het ‘gescheiden-maar-niet-gebroken’-hokje ernaast komen
Ik hoor mezelf het standaardriedeltje afdraaien: “We waren uit elkaar gegroeid, met de kinderen gaat het goed, soms is het best wel lastig, maar het gaat goed, we wonen nog in hetzelfde huis, voor de kinderen wel zo fijn.”
De neonletters boven mijn hoofd lijken ook voor anderen zichtbaar, en ik voel de ogen van de andere gasten op mij branden. Tot iemand ineens zegt dat vriendin X, die een paar meter verderop staat, “ook gescheiden is.” Vriendin X, die verwikkeld is in een ander gesprek, wordt met een onzichtbare magneet in mijn hokje gezet. We zijn nu met z’n tweeën. De vriendin die mij koppelde aan mijn mede-gescheidene lijkt zeer tevreden met haar ‘connecting-the-dots’-moment. Ze heeft een vriendinnetje voor mij gevonden om mee te spelen. We ‘hebben’ immers hetzelfde.
Vriendin X, die dus kennelijk ook gescheiden is, kijkt me aan met een medelijdende blik. Zij blijkt al een tijdje gescheiden te zijn en werpt zich als vanzelf op als mijn meerdere. Mijn voogd. Bij de rest van de vriendinnen lijkt er een last van hun ongescheiden-schouders te vallen. Pfieu. Ze heeft een speelmaatje gevonden in haar hokje. Nu kunnen wij weer over andere dingen praten. Want al dat vragen over iemands scheiding levert te veel projectie op. Ze weten het wel, maar verstoppen liever die gevoelens in een goed glas droge witte wijn. Hun leven kan kennelijk ook geen Dry January aan.
Als de vriendinnen hun weg weer naar een ander gesprek lijken te hebben gevonden, kijken vriendin X en ik elkaar aan. Ik vraag haar wat voor werk ze doet. Ik heb ooit geleerd dat je iemand niet moet definiëren op basis van werk, maar ik wil samen met haar uit dat verdomde hokje stappen. Gelukkig begrijpt ze dat ik geen zin meer heb om over mijn scheiding te praten. Denkbeeldig pakt ze mijn hand, en samen stappen we uit dat benauwde hokje. Even geen labels, geen projecties, geen ongemakkelijke blikken. Gewoon twee vrouwen die elkaar aankijken, glimlachen en besluiten dat ze meer zijn dan hun verleden…
Patricia schreef eerder over de scheiding en wat die met haar doet in deze column.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
