Patricia: ‘Laten we eerlijk zijn, niemand houdt van een koude piemel’

Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (12) en Phaedra (9). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.

Het patriarchaat kan soms aanvoelen als een ijzige piemel in je nek. En laten we eerlijk zijn, niemand houdt van een koude piemel. Je kunt het ook vergelijken met een koud lekkend waterflesje dat langzaam je blouse in drupt. Het is een onzichtbare kracht die ons dwingt ons te gedragen op een bepaalde manier en om ons te conformeren aan de normen die zijn opgelegd door de samenleving.

Ongemakkelijk

Het was voor mij vanmorgen de aanleiding om me weer eens super ongemakkelijk te voelen toen de juf, tijdens de klassenochtend van mijn jongste dochter, vroeg welke ouders er buiten wilden vechten – zoals de Vikingen dat deden, want dat was het thema… (What the hell!)

“Het patriarchaat kan soms aanvoelen als een ijzige piemel in je nek.”

Och en ik vind dit soort ochtenden sowieso al super dubbel. Aan de ene kant vind ik het heel leuk om weer eens te kijken hoe mijn kleine aap erbij hangt in de klas, aan de andere kant vind ik het super awkward. Dat heeft alles met mij te maken hoor. Ik voel gewoon alle ongemakkelijkheid van de ouders onder elkaar. En natuurlijk zitten er een paar ouders bij waarmee je prima vibed, maar de meeste staan heel ver van mij vandaan. En dat bedoel ik echt niet vervelend, maar ik heb op dat moment pas één kop koffie op hè…

Vechten op het schoolplein

Goed, ik had die ochtend toevallig ook een hele ongemakkelijk zittende kokerrok aan. Eentje die ik al minstens drie jaar niet had gedragen en bovendien van mijn overleden moeder was. Dus licht sentimenteel met maar één cafeïneshot op,  zat ik op een kinderstoel te midden van alle andere ouders. Qua kleding stond ik dus bij de vraag van de juf al 1-0 achter, want meer traditioneel en vrouwelijk krijg je het niet. Misschien viel het te verwachten, maar er was niet één vader met een rokje of hakken hakken. En dan wordt er out of the fucking blue gevraagd of ik wil gaan vechten op het schoolplein? Zaten mijn kinderen maar bij Sam Smith op school!

Lees ook – ‘Mijn hart breekt voor alle kinderen en ouders die hebben moeten loslaten'

Overheersend y-chromosoom

Anyways  er werden twee vaders geselecteerd. De rest van de ouders en kinderen stonden eromheen, al joelend, deze twee mensen – met een overheersend Y-chromosoom – te motiveren om met elkaar de strijd aan te gaan. Op dat moment heb ik echt een grote dikke vette pleister nodig voor mijn bloedende feministische hart. En dat op een willekeurige vrijdagochtend. Pfff.

Mijn punt is, het is zo gemakkelijk om in de val te trappen van het patriarchaat, zelfs zonder dat we het ons realiseren. We worden gevraagd om ons te gedragen op een bepaalde manier, om ons aan te passen aan de normen van de samenleving. Laten we in godsnaam die ijzige piemel uit onze nekken slaan.

En wie weet, zullen we op een dag lekker gemengd vechten met andere moeders én andere vaders op het schoolplein. Dat zou toch mooi zijn…