Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (12) en Phaedra (9). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Vakantieverhalen zijn tot op een zekere hoogte leuk, vakantiefoto’s ook. En nu we toch eerlijk met elkaar zijn: mochten we samen in een whatsappgroepje zitten, dan ook liever geen vijfhonderd vakantiefoto’s delen, want ik ben nog van de generatie die automatisch alle foto’s opslaat op mijn filmrol. Tegen al mijn eigen regels in ga in nu toch het tegenovergestelde doen. Want ik móet je dit vakantieverhaal vertellen.
Goed, terwijl ik deze column tik, zit ik veilig in mijn huis in Nederland, maar vorige week was ik ergens in een verlaten woestijn waar het 44 graden was. Ik was met mijn gezin in Death Valley. Dat is een woestijn in de Amerikaanse staat Californië, dat ’s zomers een van de heetste plaatsen ter wereld is, samen met enkele woestijngebieden in Afrika en het Midden-Oosten. I kid you not. Mijn Nederlands kompas kon dat helemaal niet aan, en mijn geografische radar was compleet van slag. Welke kant je ook zou uitrijden, het duurde drie uur voordat je weer in de bewoonde wereld was. Stel je even voor. Dat je drie uur lang op een snelweg rijdt en je komt HE-LE-MAAL niets tegen! Het voelde alsof we in een enge Western-film waren beland.
We huurden een huisje via Airbnb dat in een superverlaten plaatsje ergens in de woestijn bleek te staan. Toen we het spookstadje binnenreden, liepen er onzichtbare rillingen over mijn rug. Onze lodge stond tussen drie trailers. In de tuintjes erom heen stonden verschillende verroeste pick-ups en achter een gaashekwerk blaften honden die aan een ketting vastzaten. Heb je een beeld?
“Toen we het spookstadje binnenreden, liepen er onzichtbare rillingen over mijn rug”
Van andere Amerikanen die we onderweg tegenkwamen, begreep ik dat bewoners van dit soort afgelegen plekken allemaal een wapen hebben. Vooral om zichzelf tegen wilde dieren te beschermen. Check.
We installeerden ons in het huisje en ik hield me groot. Maar toen werd het donker en hielden de huilende coyotes me wakker. Ineens bekroop me een gevoel van totale onheil. Waar The Fuck zijn we in beland? Ik besefte ook dat we enorm toeristisch waren met onze gehuurde BMW pontificaal naast het kleine huisje geparkeerd. Als iemand kwaad wilde, was dit de plek om het te doen. De Nederlandse krantenkoppen spoken door mijn hoofd: ‘Nederlands gezin afgeslacht in Death Valley…’
Ik maakte mijn man wakker en maakte hem deelgenoot van mijn huiveringwekkende gedachten. Lichtgeïrriteerd, maar mij kennende gaf hij in om naar het enige motel te gaan dat het dorpje kent. We maakten de kinderen wakker en logen dat de airco kapot was. We lieten alles achter, behalve onze paspoorten, geld en mijn hoofdkussen, en stapten in het pikdonker in de auto. Een paar minuten later kwamen we aan bij een dodgy motel, wat eenmaal binnen ook een klein casino bleek te zijn. Vertolkten we een paar minuten daarvoor nog een hoofdrol in een obscure western film, hadden we nu plotseling een bijrol in The Godfather.
Iedereen in het casino staarde ons aan en ik concludeerde dat dit een nog veel gevaarlijker scenario was. We kregen uiteindelijk een kamer met een raam dat een muur bleek te zijn. Terwijl een ronkende airco mijn gedachten probeerde te verzetten besef ik dat we als ratten in de val zitten. Ik deed alsnog geen oog dicht.
“We kregen uiteindelijk een kamer met een raam dat een muur bleek te zijn”
De volgende ochtend reden we met piepende banden terug naar ons huisje, alwaar we vriendelijk werden begroet door een paar omwonenden. Lichtbeschaamd pakte ik onze spullen in en vertrokken we naar onze volgende bestemming. Misschien moet ik toch wat minder enge films kijken… Wil je de columns van Patricia liever luisteren? Dat kan hieronder, op Spotify. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.