Patricia: ‘Ik zeg het je: grootouders zijn levensgevaarlijk’

Zo zijn ze nèt niet verdronken in een smerige sloot ergens in onze hoofdstad. Ze zijn nèt niet met 100 kilometer per uur overreden door meerdere personenauto’s en/of vrachtwagens. En nèt niet uren alleen achtergelaten in een koud en eenzaam kinderbedje. Serieus. Opa’s en oma’s nemen het vandaag de dag niet zo nauw. Ze nemen ‘de lusten en niet de lasten’ wel heel letterlijk als je het mij vraagt. Zo heeft mijn moeder mijn oudste dochter van twee jaar meegegeven aan ons buurmeisje die destijds vijf jaar was voor een wandeling in de buurt.

Vijf, nee zes jaar!

Ze vertelde het me dezelfde avond triomfantelijk boven een bord aardappels. Ik had die dag gewerkt en zij had opgepast. Ze had boodschappen kunnen doen, want het lieve buurmeisje was even gaan wandelen met Maria. ‘Wandelen? Als in naar buiten?’ vroeg ik haar verschrikt. En met een trotse omalach had ze dat beaamd. ‘In de kinderwagen?’ had ik er stomverbaasd aan toegevoegd. ‘Ja, ze zat gewoon vast hoor!’ kreeg ik als iets fellere repliek van mijn moeder terug. ‘Maar, maar ze is vijf jaar!’ ‘Zes,’ antwoordde mijn moeder alsof ze hier de zaak mee had gewonnen. Ik kreeg geen hap meer door mijn keel.

Alle doemscenario’s denderden door mijn hoofd. Was ze helemaal gek geworden! Er waren wel honderd slootjes waar ze in hadden kunnen vallen. En dan toch blijf je als dochter aardig. Omdat je niet tegen het zere been van deze doorontwikkelde volwassene wil schoppen.

Lees ook – ‘Had ik maar een nachtnanny gehad!’ >

Nog een trauma

Amper bijgekomen van dit trauma, vertelde mijn vader dat hij tijdens het middagdutje op de fiets was gestapt om aan de andere kant van de stad wat op te halen. ‘En Maria was alleen?’ ‘Ja, maar die lag heerlijk te slapen.’ ‘Maar wat als je was gevallen en niemand wist dat er een kind alleen thuis was?’ ‘Hahaha, maar dat is toch niet gebeurd…’

“Alle doemscenario’s denderden door mijn hoofd; ze had in wel honderd slootjes kunnen vallen”

Die Boomers

*zucht.
Ik zeg het je. Die Boomers maken zich niet druk! Van de week zit ik met mijn vader aan tafel en vertelt hij lachend over die keer dat Maria bijna uit de auto was gevallen. ‘Wat!?’ roep ik uit van verbazing. ‘Dat weet je toch lieverd? Die keer dat…’ ‘Dat jij op de fiets even weg was gegaan,’ vul ik hem aan. ‘Nee, die keer dat ik vergeten was het kinderslot erop te doen en op de snelweg ineens een achterdeur openging.’ OMG. Ik zeg het je. Grootouders zijn levensgevaarlijk…