Beeld: Dieuwertje Bravenboer
Eén dertiger, twee landen, drietalige baby op komst en nog veel meer ambities. Anne-Mieke schrijft in haar columns over haar dilemma’s en ontdekkingen, nu ze haar eerste kindje verwacht en tegelijkertijd naar een nieuw land vertrekt.
Seizoenen veranderen altijd. Soms razendsnel, soms tergend langzaam. Hoogzwanger vond ik het de hoogste tijd om het feestseizoen voor geopend te verklaren. Voor het eerst zette ik begin november mijn kerstboom al op. In mijn kerstmok schonk ik geen warme chocolademelk en slagroom, maar voor de zoveelste keer frambozenbladthee. Dat wonderdrankje zou de weeën moeten opwekken. De smaak was, hoe toepasselijk ook, behoorlijk weeïg. Verder had het weinig effect.
Toch zat ik tevreden te kijken naar het eindresultaat van twinkelende lichtjes, terwijl ik op een fitnessbal stuiterde. Dat ging verrassend goed op het ritme van Rockin’ around the Christmas Tree. Volgens mijn verloskundige zou dat moeten helpen bij het indalen van de baby. Desondanks werd ik de dagen erna elke ochtend nog iets meer zwanger wakker dan de dag ervoor. Geen ingedaalde baby, wel een besef: er zat niets anders op dan rustig afwachten.
Wat ís dat eigenlijk, rustig afwachten? Het klinkt als stilstaan. Is stilstaan niet hetzelfde als achteruitgaan? Dat was wel het laatste waar ik zin in had. Tijdens mijn verlof hoorde ik vaak dat ik misschien eens rustiger aan moest doen. Liever niet! Eindelijk had ik onbeperkt tijd om vriendinnen door het hele land te bezoeken en veel te sporten en wandelen. Zeker nu het nog kon, wilde ik mijn tijd optimaal benutten. Toch, bij 39 weken zwangerschap, besloot ik dat een andere aanpak nodig was om vooruitgang te boeken. Zin of geen zin: het werd tijd om stil te staan… dacht ik.
Al na drie lange dagen stilstaan voelde ik onrust. Mijn lijf schreeuwde om beweging. Opeens kreeg ik fysieke en mentale kwaaltjes waar ik eerder geen last van had. Totdat mijn verloskundige me geruststelde. Doe waar je je goed bij voelt. Dat gaf mij precies het inzicht dat ik nodig had. Rustig afwachten betekent niet stilstaan, maar juist bewust bewegen op je eigen manier.
Seizoenen blijven veranderen, maar één ding weet ik zeker: ze laten zich niet vertragen of opjagen. Hoe bewogen een seizoen ook mag zijn, bewegen helpt ons er altijd doorheen. Terwijl ik deze woorden schrijf, heb ik zowaar weeën… Zou het feestseizoen dan toch begonnen zijn?
Liefs,
Anne-Mieke
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Je weet wat ze zeggen: zodra de ene deur sluit, gaat er een andere open. Dat geldt ook voor Michelle Bollen. De influencer komt met een romantisch plot-twist waar half Nederland van mee smult.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
Soms gebeurt er iets in een gezin dat zo onvoorstelbaar is, dat het voor altijd in je hart gegrift blijft. Voor de familie Blom uit Een Huis Vol is dat het verlies van hun dochtertje Miriam.