Beeld: Eigen beeld
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (8) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Er lag een dode eekhoorn op de stoep. Hij lag er vredig bij, zo leek het. Op zijn rug, pootjes gespreid, kraaloogjes gesloten. Alsof hij zich had overgegeven aan het lot, wat hem geen lang leven had gegund. In de buurt zijn nogal veel eekhoorns actief. ‘s Ochtends als we de kinderen naar school brengen, hupsen, springen en rennen ze overal rond. De dode eekhoorn was dus geen uitzondering op de regel. Zijn doodsoorzaak leek echter niet zo voor de hand liggend. Hij was duidelijk niet platgereden door een auto of aangevallen door een Afrikaanse roofvogel. Misschien was hij bezweken aan een bedorven beukennoot? Had een plotselinge hartstilstand hem de das om gedaan? Geen enkele eekhoornvriend die zich de kunst van het reanimeren eigen had gemaakt, gok ik zo. Nee, het leven van eekhoorns gaat bepaald niet over rozen.
De weken die volgden aanschouwden mijn jongste zoon en ik het proces van een ontbindende eekhoorn met veel interesse. Het werd een dagelijks ritueel. Elke dag zag het karkas er weer anders uit. ‘Als we de deur uit stapten zei mijn zoon al opgewekt ‘eens even kijken hoe de dode eekhoorn eruit ziet’. Voor menigeen misschien een wat vreemd of morbide ritueel, maar voor ons een uiterst interessante ervaringsles over leven en dood. Het begon met het wegrotten van de vacht. Daarna een krioelende bende van maden die zich tegoed deed aan het resterende eekhoornvlees. Oké, dat was best een ranzig gezicht. Beetje bij beetje verscheen het tere eekhoornskelet met, zo leek het, wel honderden botjes. Vol fascinatie keek mijn zoon toe. Mijn oudste zoon, die soms ‘s ochtends meeliep, was tevens verwonderd dat er zelfs onder die pluizige staart een heel bottenbouwwerk bleek te zitten.
Dat niet iedereen deze fascinatie begreep, bleek toen we op de route naar school een klasgenootje en zijn moeder tegenkwamen. Mijn zoon begon enthousiast te wijzen en in het Engels te kletsen over een ‘dead squirrel’. ‘Look! Look!’ zei hij enthousiast. Het andere kind bleek ook zeer geïnteresseerd, aangestoken door het enthousiasme van mijn zoon en boog direct naar voren om het schouwspel wat dichterbij te aanschouwen. Zijn moeder trok hem met opgetrokken neus resoluut aan de kant. ‘NO Brandon, don’t touch that! That’s VERY yukkie!’ schreeuwde ze uit. Ik had niet de indruk dat Brandon de dode eekhoorn er nou per se lekker uit vond zien. Ook leek hij niet de behoefte te voelen om het dier aan te raken. Hij schrok zich vooral kapot van z’n paniekerige moeder en deed direct vijf stappen achteruit.
De moeder keek mij aan met een fronsende blik. ‘Ik laat mijn kind nooit bij dode dieren in de buurt komen’, zei ze schamper in het Engels. ‘Zeg dat vanavond nog maar eens als je aan de kipnuggets zit’, wilde ik zeggen. Maar dat zou natuurlijk ongelooflijk flauw zijn. In plaats daarvan vroeg ik ‘oh, waarom niet?’. ‘Because… it’s… yukkie’, zei ze weer. Haar frons was nu zo diep dat ik me afvroeg of haar gezicht nog wel terug zou kunnen plooien. Ze sommeerde Brandon om door te lopen en stapte met krachtige pas vooruit, al bliepend met haar autosleutel van een glanzende BMW. Weg van dat maffe Nederlandse gezin. Nog geen drie passen later stapte Brandon met zijn linkerschoen in een verse hondendrol. Zijn moeder had niets door. Die liep struis vooruit, recht op haar glanzend witte, ongetwijfeld net gestofzuigde BMW af. Met die schoen zou hij straks een perfecte bruine streep door de bekleding trekken. Yukkie.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
De zoon van Annelies is het type kind waarvan je blijft zeggen: ‘het is me er eentje’. Bram vreet van alles uit, maar nooit écht vervelend. En hij ziet er zo schattig uit, met die grote blauwe ogen en die blonde krullen.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Er zijn van die kledingstukken die je aantrekt en meteen denkt: ja hoor, dit wordt mijn nieuwe uniform voor de rest van de winter. Nou, de coltrui van HEMA hoort absoluut in die categorie.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.