Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (11). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Arme, arme leerkrachten. Ik zeg het nog maar eens. Om vandaag de dag voor de klas te staan lijkt me de hel. Ik zeg het maar even plat, maar ik kan mijn eigen twee kinderen al bijna niet aan, laat staan een klas van 27 plus kinderen. Hoe dan? Het probleem zit ‘m in het feit dat wij als ouders als missie hebben onze kinderen een zo opgepompt mogelijk ego te geven. Als ze vijf jaar oud zijn moeten ze al met opgeheven hoofd de plasketting dragen alsof het een burgemeestersketting is. Met tien jaar oud is een speech geven op je eigen verjaardag niet meer dan gebruikelijkee skill en in de pubertijd doen we net alsof ze
toerekeningsvatbaar zijn. We doen er echt alles, maar dan ook alles aan om zelfverzekerde kinderen te produceren. En degene die daar het meest onder lijden, met een zeer lange ‘ij’, zijn de leerkrachten.
Lees ook – Patricia: ‘Als ze met de Eiffeltoren wil trouwen, pourquoi pas?’ >
Die leraren hebben tegenwoordig een stel bonobo’s in de klas. Oh wee, als je hun grenzen niet respecteert…. dan staan pa en ma direct het schoolplein om hun gelijk én dat van hun kind te halen. Nee, ik geef ze de kost. Mijn oudste zit inmiddels op de middelbare school en het fenomeen dat ‘examenstunt’ heet is tot mij gekomen. WTF? Dus de klassen die de school gaan verlaten na hun eindexamen, mogen een dag lang de school terroriseren? Ik snap heus wel dat een geintje erbij hoort,dat was vroeger ook al maar een school en de daarbij behorende leraren volledig molesteren lijkt mij niet de bedoeling en bovendien ook geen goed voorbeeld.
“Die leerkrachten hebben tegenwoordig een stel bonobo’s in de klas”
Vorige week was mijn dochter al weer voor dag en dauw thuis, vanwege een verkort lesrooster (?), zo stond ze net ook ineens vier uur eerder dan dat ze oorspronkelijk uit was, voor mijn neus. ‘Het was de dag van de examenstunt’’, kreeg ik te horen. Ze vertelde dat leerlingen zowel buiten als binnen een schuimparty hebben gehouden. Ook hadden ze de hele school van binnen voorzien van wc-papier ( ok, ok, hier kan ik mee leven), maar naast al het water, schuim en wc-papier, hadden ze ook pakken meel door de school heen geslingerd. Dat wordt dus één grote teringbende.
Maar echt een teringbende met een hoofdletter T. Alles om onze kids met een goed gevoel over zichzelf de wereld in te sturen. Snap jij het? En wie gaat die troep trouwens allemaal weer opruimen? Ik ben bang de leraren… Echt arme, arme, arme leerkrachten…
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.