Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
‘Mam, ik vind het zielig voor de dieren in een dierentuin!’ zegt mijn dochter als ze uit school komt. Op dat moment stop ik net de laatste paashaas in een doos waarop staat ‘paasspullen’. Ik neem me voor om dit jaar te onthouden waar ik ‘m neerzet, want het is al het tweede jaar op rij dat ik ‘m niet meer kon vinden. Mijn kerstprullaria daarentegen staan me eigenlijk het hele jaar door in de weg — die raak ik dus nooit kwijt. Maar het ‘zoeken’ begint bij mij altijd al voordat Pasen überhaupt begonnen is.
‘Weet je nog dat ik niet op een olifant mocht rijden van jou?’ vervolgt ze haar pleidooi. Terwijl ik de doos sluit, neem ik me opnieuw voor om dit keer echt te onthouden of ik ‘m op zolder, in de schuur of in de kelder zet. Ik knik instemmend. Vooral het aanzien van de grotere dieren, die hele dagen hetzelfde pad heen en weer lopen, breekt mijn hart. Een tijger hoort niet te ijsberen. Dat weet zij ook. ‘Kun jij mij dan afmelden voor biologie? We gaan naar de dierentuin voor een observatie, en daar moeten we een verslag van maken.’ A-ha. Het addertje.
Ik vind het een moeilijke kwestie. Want ja, ik ben inderdaad tegen onnodige panda-uitwisselingen. En Bokito — weten we het nog? — die begreep ik ook. Zijn woede, zijn uitbraak. Het was ergens logisch. ‘Mam, we zijn toch ook vegetariër? Ik heb daar echt niets te zoeken. Ook niet voor een of andere suffe bio-opdracht.’ Ik zucht. Niet omdat ze geen punt heeft, sterker nog: ik ben het roerend met haar eens. Maar je probeert je kind waarden mee te geven, een moreel kompas. Tegelijk moet je soms uitleggen waarom dat kompas botst met iets wat ‘nu eenmaal moet’. Zoals een schoolopdracht.
‘Ik snap je helemaal’, zeg ik. ‘Maar misschien is juist dát de reden om wél te gaan. Om te observeren wat jij ervan vindt. En dat in je verslag te zetten. Niet wat er in het boek staat, maar wat jíj ziet. Wat je voelt. Misschien kun je zelfs vragen stellen aan de verzorgers. Of kritisch zijn. Dat mag ook in biologie.’ Ze trekt haar wenkbrauwen op. ‘Dus je bedoelt… dat ik ook mag zeggen dat ik het stom vind?’ ‘Ja. Maar dan wel goed onderbouwd. Niet zomaar roepen dat iets zielig is, maar uitleggen waarom.’ Ik hoor haar hersens kraken. Ze knikt langzaam. ‘Misschien kan ik een virtuele dierentuin voorstellen?’ ‘Nou, briljant idee!’ Ze kijkt me trots aan en ik voel dat we een compromis hebben. Ik zet de doos met paasspullen in de kelder, en ik hoop zelf op een olifantengeheugen…
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Bianca (31) is communicatieadviseur en woont samen met partner Pascal (35) en zoon Floris (2). Met zijn drieën vormen zij een levendig gezin waar zelden iemand stil zit óf zijn mond houdt. In haar eerlijke en herkenbare columns schrijft Bianca over hun gezellige en drukke leven, met alle chaos en liefde die daarbij hoort.
Ben je uitgerekend in december? Wat is dan mooier dan een naam die perfect past bij deze gezellige feestmaand?