Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Het heeft tien jaar geduurd, maar nu pas durf ik het te vertellen: ik heb mijn tweede kind langer borstvoeding gegeven, puur en alleen om af te vallen. Ja, je leest het goed. Niets geen ‘want het is was beter voor de baby’. Nee, het was beter voor mij en mijn mentale gezondheid.
Laat ik er ook meteen bij vertellen dat ik borstvoeding geven ook echt de hel (!) vond. Van het eerste tot het laatste moment vond ik het ver-schrik-ke-lijk. Daarbij speelden meerdere factoren een rol. Een daarvan was dat ik mijn borsten niet mooi vond. Op mijn twintigste heb ik dan ook siliconen genomen. De angst dat ze gingen lekken, overheerste al snel, dus liet ik ze na anderhalf jaar weer verwijderen.
Goed, terugkomend op het geven van borstvoeding. Het idee alleen al dat iemand een glimp van mijn borsten kon opvangen, beangstigde mij. Dat voelde alsof ik elke grens van mezelf zou overgaan. En toch heb ik het een aantal weken gedaan. Onder druk van de maatschappij en de lactatiedames in het ziekenhuis. ‘Je gevoel zal vast veranderen’, waren hun woorden. Nou, mooi niet. Zoals ik al had verwacht, vond ik het afschuwelijk!
‘Het idee alleen al dat iemand een glimp van mijn borsten kon opvangen, beangstigde mij’
Ik was tegelijk met zes vriendinnen zwanger. Vijf daarvan hadden geen enkele moeite met het geven van borstvoeding. Ik heb het nu niet over de melkstroom, stuwing en dat soort perikelen, maar over het concept; je fijn en op je gemak voelen terwijl je borstvoeding geeft. Ik voelde me daardoor nóg onzekerder. En hoe graag ik er rationeel in had willen staan, op dat moment had ik vooral te dealen met heel veel post-preggy-hormonen.
Lees ook: “Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen’. Blijkt dat cliché dus waar te zijn’
Dus na drie weken compleet niet mezelf te zijn geweest, maar wel het effect van borstvoeding te zien op mijn eigen lichaam – het kwijtraken van babykilo’s – ben ik overgegaan op kolven. Ik heb na mijn eerste kind anderhalf jaar geworsteld om weer op mijn oude gewicht te komen. Dat wilde ik niet nog eens meemaken, dus pompte ik mijn taboemelk, heel alleen in een kamer, nog weken door. Het verhaal dat ik met de buitenwereld deelde, was dat ik het voor mijn kind deed. Destijds heb ik mijn echte gevoelens met niemand gedeeld. Nu, jaren later en met meer zelfkennis en zelfliefde (!), durf ik ervoor uit te komen. Ik pompte door om af te vallen! Here you have it.
‘Dus pompte ik mijn taboemelk, heel alleen in een kamer, nog weken door’
Het is superbelangrijk om als (nieuwbakken) ouder lekker in je vel te zitten (slap of strak), want je hebt een heel zware en verantwoordelijke taak te vervullen. En die kun je alleen goed uitvoeren als je lief bent voor jezelf. Dus lieve ouders: alles is oké. Zorg vooral goed voor jezelf, dan komt het met de baby ook goed.
Wil je de column van Patricia liever luisteren? Dat kan. Elke zondag tussen 16.00 en 18.00 leest ze ‘m voor op Wild FM.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.