Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
Het heeft tien jaar geduurd, maar nu pas durf ik het te vertellen: ik heb mijn tweede kind langer borstvoeding gegeven, puur en alleen om af te vallen. Ja, je leest het goed. Niets geen ‘want het is was beter voor de baby’. Nee, het was beter voor mij en mijn mentale gezondheid.
Laat ik er ook meteen bij vertellen dat ik borstvoeding geven ook echt de hel (!) vond. Van het eerste tot het laatste moment vond ik het ver-schrik-ke-lijk. Daarbij speelden meerdere factoren een rol. Een daarvan was dat ik mijn borsten niet mooi vond. Op mijn twintigste heb ik dan ook siliconen genomen. De angst dat ze gingen lekken, overheerste al snel, dus liet ik ze na anderhalf jaar weer verwijderen.
Goed, terugkomend op het geven van borstvoeding. Het idee alleen al dat iemand een glimp van mijn borsten kon opvangen, beangstigde mij. Dat voelde alsof ik elke grens van mezelf zou overgaan. En toch heb ik het een aantal weken gedaan. Onder druk van de maatschappij en de lactatiedames in het ziekenhuis. ‘Je gevoel zal vast veranderen’, waren hun woorden. Nou, mooi niet. Zoals ik al had verwacht, vond ik het afschuwelijk!
‘Het idee alleen al dat iemand een glimp van mijn borsten kon opvangen, beangstigde mij’
Ik was tegelijk met zes vriendinnen zwanger. Vijf daarvan hadden geen enkele moeite met het geven van borstvoeding. Ik heb het nu niet over de melkstroom, stuwing en dat soort perikelen, maar over het concept; je fijn en op je gemak voelen terwijl je borstvoeding geeft. Ik voelde me daardoor nóg onzekerder. En hoe graag ik er rationeel in had willen staan, op dat moment had ik vooral te dealen met heel veel post-preggy-hormonen.
Lees ook: “Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen’. Blijkt dat cliché dus waar te zijn’
Dus na drie weken compleet niet mezelf te zijn geweest, maar wel het effect van borstvoeding te zien op mijn eigen lichaam – het kwijtraken van babykilo’s – ben ik overgegaan op kolven. Ik heb na mijn eerste kind anderhalf jaar geworsteld om weer op mijn oude gewicht te komen. Dat wilde ik niet nog eens meemaken, dus pompte ik mijn taboemelk, heel alleen in een kamer, nog weken door. Het verhaal dat ik met de buitenwereld deelde, was dat ik het voor mijn kind deed. Destijds heb ik mijn echte gevoelens met niemand gedeeld. Nu, jaren later en met meer zelfkennis en zelfliefde (!), durf ik ervoor uit te komen. Ik pompte door om af te vallen! Here you have it.
‘Dus pompte ik mijn taboemelk, heel alleen in een kamer, nog weken door’
Het is superbelangrijk om als (nieuwbakken) ouder lekker in je vel te zitten (slap of strak), want je hebt een heel zware en verantwoordelijke taak te vervullen. En die kun je alleen goed uitvoeren als je lief bent voor jezelf. Dus lieve ouders: alles is oké. Zorg vooral goed voor jezelf, dan komt het met de baby ook goed.
Wil je de column van Patricia liever luisteren? Dat kan. Elke zondag tussen 16.00 en 18.00 leest ze ‘m voor op Wild FM.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.