Nicolette over haar tweeling: ‘Het was zo dubbel. Intens geluk, maar wat wáren de nachten zwaar’

“WAT MOET JIJ blij zijn: een tweeling.”
“Het is mijn grote droom.”
“Is dat natuurlijk gegaan of niet?”

Ik kreeg zo veel opbeurende maar ook treurige zinnen naar mijn hoofd tijdens mijn zwangerschap van de twins. In de supermarkt, tijdens het uitlaten van de hond; het leek wel of de hele wereld iets wilde zeggen over mijn aanstaande tweeling.
 

Huilen bij een WNF-reclame

Ik wist zelf dat het kon gebeuren – it runs in the family – en toen ik dagenlang kotsend boven het toilet hing zei ik al tegen Joost: “Dit zijn er twee.” Ik was zo hormonaal, het was abnormaal. Huilen bij een WNF-reclame en ineens de slappe lach krijgen in de wachtkamer van de tandarts. Megaveel zin in vreemde gerechten en bovenal bizar moe.
 

Lees ook
Een tweelingzwangerschap: dit kun je verwachten >
 

‘Genieten'

Toen het hoge woord eruit was kon het ‘genieten’ beginnen. Bij twintig weken had ik bruine schotels als tepels, spataderen en kon ik mijn eigen voeten niet meer zien, maar achteraf bekeken was dat nog een makkie. Toen de tweeling geboren was begon het feest pas echt.

Het was zo dubbel. Intens geluk maal twee. Ze waren zo lief, zo mooi en perfect… maar o wat waren de nachten zwaar en de borstvoeding eindeloos. Had ik net de een gehad, wilde de ander alweer. Het huilen van de tweeling ging door merg en been, want ze staken elkaar lekker aan. Ik dacht echt: als nog één iemand in de supermarkt zegt: “Dit is echt mijn droom”, dan geef ik hem een klap met mijn winkelkratje. Het was intens zwaar.
 

Meerling

Nu zijn we vijf jaar verder en is eindelijk het genieten echt begonnen (ja aanstaande tweelingouders, dat duurt een paar jaar). Ze lopen als ze iets spannend vinden hand in hand. Ze beuren elkaar op als iets tegenzit. Als ik de een straf geef omdat die de ander iets aandoet, keren ze zich beiden tegen mij: “Zo doe je niet tegen mijn broertje/zusje.” Ze zijn onafscheidelijk, een team. Het is een band waar menigeen jaloers op is.

Deze drie engeltjes (vergeet namelijk de oudste niet-tweeling niet) zijn het mooiste wat me ooit is overkomen. Maar op de vraag of ik ooit nog zwanger durf te worden roep ik meteen: “Neeeeee!” Zo meteen zijn het er drie. Want meerlingen zitten in de familie, dus houd ik mijn hart vast voor mijn meiden. Ik zal er als oma in ieder geval altijd voor ze zijn!
 

Deze column staat in Kek Mama 12-2020.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.