Fotografie: Laurens Eggen
Marit Haegens-Brugman (33) is getrouwd met Dylan en moeder van Nami (3 maanden).
Mijn man heeft een andere vrouw. Zo, het is eruit. Een veel knappere, jongere vrouw. Geen rimpeltje te bekennen, zonder dat ik haar ooit bij een cosmetisch chirurg naar binnen heb zien gaan.
Een vrouw van wie hij een scheet niet als afknapper zag bij de eerste ontmoeting. Hij geeft haar iedere dag complimenten over hoe mooi ze wel niet is. En als ze ook maar een moment gescheiden zijn, mist hij haar. Ja, mijn dochter heeft mij opzij gezet.
Vaders en dochters: het is een speciale band waar niets of niemand tussen te krijgen is. Opeens sta je als vrouw op de tweede plek bij je eigen man. Jaloezie voel ik niet, het gaat hier immers om mijn eigen dochter en het is prachtig om te zien hoe mijn man een extra laatje liefde heeft opengetrokken voor haar. Wat zeg ik? Een hele inloopkast vol liefde.
“Ergens zit er een gevoel van gemis. Het gemis van mijzelf als niet-moeder.”
Maar ergens zit er een gevoel van gemis. En dat zit ’m voornamelijk in het gemis van mijzelf als niet-moeder. Een vrouw wier borsten niet enkel dienden als melkmachine, wier lichaam strakker was dan nu en wier haren zo nu en dan los werden gedragen zonder het door grijpgrage handjes te verliezen. En in tegenstelling tot het gave huidje van mijn kind, zijn er bij mij tientallen rimpels bijgekomen na de persfase tijdens de bevalling. Om maar te zwijgen over mijn veranderde brein. Ik heb gisteren mijn kolfapparaat tegen mijn oor gezet omdat ik dacht dat het een telefoon was.
Lees ook – Zwangerschapsbrein? Je bent niet de enige: ook bij deze moeders gaat alles mis >
En natúúrlijk is wat je ervoor terugkrijgt een stuk mooier dan dat allemaal, maar dat is zo’n clichézin die je ook al tijdens dat verplichte praatje bij de bakker hoort. Het neemt gewoon niet weg dat dit gemis er kan zijn. En ik ben pas net moeder geworden (bewijs: ik vergeet nog steeds vaak die flapjes van de luiers naar buiten te doen) dus ik weet niet of dit gemis verdwijnt.
Voor nu kijk ik in de spiegel en leer ik een nieuwe ik kennen. En dat is wennen. Maar als ik naar mijn dochter kijk, zie ik ook een stukje van mijzelf en valt het gemis toch heel clichématig in het niet: wat is ze prachtig.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
De ene dag is je zesjarige een knuffelkont die geen moment van je zijde wijkt, de andere dag smijt ze boos de deur dicht omdat jij haar verkeerd hebt aangekeken. Herkenbaar?