Fotografie: Laurens Eggen
Marit Haegens-Brugman (33) is getrouwd met Dylan en moeder van Nami (3 maanden).
Mijn man heeft een andere vrouw. Zo, het is eruit. Een veel knappere, jongere vrouw. Geen rimpeltje te bekennen, zonder dat ik haar ooit bij een cosmetisch chirurg naar binnen heb zien gaan.
Een vrouw van wie hij een scheet niet als afknapper zag bij de eerste ontmoeting. Hij geeft haar iedere dag complimenten over hoe mooi ze wel niet is. En als ze ook maar een moment gescheiden zijn, mist hij haar. Ja, mijn dochter heeft mij opzij gezet.
Vaders en dochters: het is een speciale band waar niets of niemand tussen te krijgen is. Opeens sta je als vrouw op de tweede plek bij je eigen man. Jaloezie voel ik niet, het gaat hier immers om mijn eigen dochter en het is prachtig om te zien hoe mijn man een extra laatje liefde heeft opengetrokken voor haar. Wat zeg ik? Een hele inloopkast vol liefde.
“Ergens zit er een gevoel van gemis. Het gemis van mijzelf als niet-moeder.”
Maar ergens zit er een gevoel van gemis. En dat zit ’m voornamelijk in het gemis van mijzelf als niet-moeder. Een vrouw wier borsten niet enkel dienden als melkmachine, wier lichaam strakker was dan nu en wier haren zo nu en dan los werden gedragen zonder het door grijpgrage handjes te verliezen. En in tegenstelling tot het gave huidje van mijn kind, zijn er bij mij tientallen rimpels bijgekomen na de persfase tijdens de bevalling. Om maar te zwijgen over mijn veranderde brein. Ik heb gisteren mijn kolfapparaat tegen mijn oor gezet omdat ik dacht dat het een telefoon was.
Lees ook – Zwangerschapsbrein? Je bent niet de enige: ook bij deze moeders gaat alles mis >
En natúúrlijk is wat je ervoor terugkrijgt een stuk mooier dan dat allemaal, maar dat is zo’n clichézin die je ook al tijdens dat verplichte praatje bij de bakker hoort. Het neemt gewoon niet weg dat dit gemis er kan zijn. En ik ben pas net moeder geworden (bewijs: ik vergeet nog steeds vaak die flapjes van de luiers naar buiten te doen) dus ik weet niet of dit gemis verdwijnt.
Voor nu kijk ik in de spiegel en leer ik een nieuwe ik kennen. En dat is wennen. Maar als ik naar mijn dochter kijk, zie ik ook een stukje van mijzelf en valt het gemis toch heel clichématig in het niet: wat is ze prachtig.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Toen de dochter van Leah vijf werd, wist ze precies wat ze wilde: haar kinderfeestje vieren in een ballenbak. En dat werd een onvergetelijke verjaardag.
Laten we eerlijk zijn: niet iedereen loopt warm voor kerst. Waar de ene groep helemaal losgaat met kerstbomen, kerstmuziek en uitgebreide diners, zijn er ook sterrenbeelden die Kerstmis het liefst overslaan.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.