‘Een oefening in groot afscheid, dat hopelijk nog heel lang niet komt’

Ik ben niet zo goed in afscheid nemen. Zelfs na een week in een vakantiehuis loop ik het hele huis door en moet ik elke kamer gedag zeggen, ook het opslaghok dat ik de hele week heb vervloekt omdat ik er tachtig keer mijn teen heb gestoten. Het gevoel ‘dit komt nooit meer terug’ vind ik gewoon moeilijk. Ik ben goed in eerste keren, niet in laatste keren, hoewel daar – zo hoorde ik een wijsgeer een keer zeggen – ook veel moois in kan schuilen.

In de categorie ‘groot afscheid’ heb ik gelukkig niet zo heel veel ervaring: mijn beide ouders leven nog, die van Erik ook, en hoewel ik mijn liefste oom en tante helaas moet missen, weet ik dat het een zegen is dat ik maar zo weinig begrafenissen heb bijgewoond.
 

Afscheid

Onlangs moest er helaas toch echt afscheid worden genomen in huize Middelbeek. Na zeventien jaar kon ons hondje echt niet meer. We zaten er al een tijd tegenaan te hikken, maar toch hadden we het vakkundig keer op keer uitgesteld. Ach, hij kan nog wel even voort met pillen, hij loopt toch nog?

Maar op een gegeven moment weet je dat het klaar is en dus belde ik met lood in mijn schoenen de dierenarts. Voor iemand die het opslaghok al met moeite gedag zegt, is dit natuurlijk een enorm ding. Tranen met tuiten huilde ik in de aanloop naar het moment, terwijl ik ondertussen de kinderen maar bleef vertellen dat Bobo het niet erg vond, dat hij moe was en ziek, dat de dood bij het leven hoort en dat hij er niets van zou merken. Al die clichés troostten hen net zo min als mij, maar goed, je moet wat.
 

Lees ook
Zo kun je iemand bijstaan die met verlies te maken heeft >
 

Bobo

Op het moment suprême had Casper duizend vragen die de dierenarts heel lief beantwoordde, was Nora vooral stil en probeerden Erik en ik onszelf en de kinderen erdoorheen te loodsen. Ik vroeg me echt af of we er goed aan hadden gedaan ze erbij te laten zijn, maar toen Nora bloemetjes plukte en die bij Bobo in z’n mandje legde, Casper nog een laatste aai gaf en ze vervolgens aan elkaar alle clichés vertelden die ik ze eerder had geleerd, dacht ik: ja, ook dit moeten ze leren. Een oefening in groot afscheid, dat hopelijk nog heel lang niet komt.
 

Deze column staat in Kek Mama 12-2021.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.