Beeld: Getty Images
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Amira (31) is getrouwd met Ryan (31) en moeder van Lana (5) en Milan (3).
“Vanaf de eerste dag van groep 1 heeft Lana een vast vriendinnengroepje. Ze spelen wekelijks bij elkaar en zo kwam Lana ook veel over de vloer bij Mandy, de moeder van één van de meisjes. Tot Mandy ziek werd, een jaar geleden. Longkanker. Mandy en ik waren nooit echt vriendinnen maar wel fijne kennissen, zoals dat gaat tussen moeders. Het nieuws kwam als een enorme schok. Al snel bleek dat de kanker was uitgezaaid, en genezing niet meer mogelijk was. Omdat haar dochter niet op de hoogte was van de ernst van de situatie – daar wilde Mandy mee wachten tot ze zich echt ziek zou voelen – vertelde ik ook Lana niets.
Lees ook De juf: ‘De moeder van Mylou was onderweg naar school, maar kreeg een ongeluk en overleed’ >
De laatste maand ging Mandy hard achteruit. Daarop heb ik Lana ingelicht over de situatie. Ze reageerde verdrietig, ze vond het vooral heel erg voor haar vriendinnetje. Daarna vroeg ze: ‘Mag ik dan nu weer met de waterbak spelen?’ Een passende reactie voor een vijfjarige, ze heeft nog geen besef van de ernst van de situatie. Dat brengt me wel op een dilemma: moet ik haar wel belasten met de begrafenis? Het zou haar eerste zijn. Al haar opa’s en oma’s leven nog, we hebben zelfs nog nooit afscheid hoeven nemen van een huisdier. Eigenlijk vind ik Lana erg jong voor zoiets zwaars.
Ryan laat de keus aan mij of ik Lana meeneem. Hoe afschuwelijk ook, misschien is het beter als haar eerste begrafenis van iemand is die iets verder van haar afstaat, dan wanneer het haar eigen opa of oma betreft, zegt hij. Voor Mandy’s dochter kan het bovendien een steun zijn als Lana er is, al heb ik geen idee of dat zo werkt op die leeftijd. Op de crematie van een collega, lang geleden, waren alle kinderen onder de tien na de plechtigheid gewoon aan het spelen. Alsof het een verjaardag was. En misschien is dat wel zo mooi, de dood hoort nu eenmaal ook bij het leven. Ik kan wel wat advies gebruiken, ik weet niet waar ik goed aan doe.” Meer afleveringen van het dilemma? Elke week komt er een nieuw verhaal op KekMama.nl. Lees hier de eerdere dilemma’s.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.