Dít is waarom Mariëtte zichzelf soms opsluit in het washok
Mariëtte Middelbeek is auteur en columnist en mamavlogger voor Kek Mama. Samen met haar man Erik heeft ze zoon Casper en dochter Nora.
Hier in huis heerst een nogal hardnekkige variant van een virus. Niet dat ene virus waardoor de wereld een tikje op z’n kop staat, zo erg is het niet, maar wel een virus dat me de laatste tijd steeds meer fascineert. Het heet mamaritus en het belangrijkste symptoom is ongeveer dit: “Mama. Mamaaa. Mamaaaa! Maaamaaa! MAAAMAAAAAAA!”
Mamaritus
Als naamgever van dit virus ben ik inmiddels erg bedreven in het op waarde schatten van de ernst van de symptomen. Er zijn ‘mama’s’ die meteen dienen te worden beantwoord, omdat er bloed, spuug of merkstift bij betrokken is. Los van deze urgente mama’s bestaat er echter en lange lijst met verzoeken en gezeurtjes waarvan ik vind dat de kinderen zelf een rol kunnen spelen in de oplossing ervan. Of anders wellicht eens de paparitus kunnen proberen.
Maar, zo raar, die laatste variant bestaat niet bij ons in huis. Erik vindt dat ik dat aan mezelf te wijten heb, omdat ik overal op reageer. Dat is niet zo, ik reageer niet ‘overal’ op. Hoogstens 95 procent van de tijd. Ik ben op een missie om dat terug te brengen naar een acceptabele 75 procent, maar dat lukt van geen kant. In de ogen van de kinderen is er namelijk altijd een ramp van wereldformaat gaande, als zij bijvoorbeeld worden overvallen door een enorme honger of dorst – of behoefte om ergens mee te spelen maar absoluut geen zin hebben om dat zelf te pakken.
Lees ook ‘Ik wil geen strafopvoeding, maar er moeten wel grenzen zijn' >
Opgesloten in het washok
Af en toe ga ik op de vlucht in ons huis. Dan sluit ik mezelf op in de slaapkamer of desnoods het washok (ik zit deze column dan ook daar te schrijven), alwaar ik wat ga zitten mijmeren over hoe graag ik deze kinderen wilde en hoe horendol ik soms word van het ge-mama. Want dat is natuurlijk wel een interessante paradox. Zevenhonderd filmpjes op mijn telefoon van m’n baby’s die voor het eerst mama zeggen en nu op de vlucht voor de miljoenste keer dat ze dat doen. Zeker iets om eens lang en diep over na te denken. Wat niet lukt, omdat door drie dichte deuren alweer een alarmerend ‘mama’ klinkt en ik niet meer weet of ik de merkstiften voor het grijpen heb laten liggen.
Deze column staat in Kek Mama 10-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
