Mariëtte Middelbeek is auteur en columnist voor Kek Mama. Samen met haar man Erik heeft ze twee kinderen: zoon Casper (5) en dochter Nora (4).
Mijn favoriete opvoedmethode is het aloude ‘wat zou mijn moeder doen?’, maar ik vergeet daarbij nog weleens dat mijn zus en ik vroeger nogal braaf waren. We zijn geen jongens, en zeker niet van het soort dat mijn eigen zoon wel is. Hij leeft in een voortdurende strijd met de zwaartekracht, heeft hersenen die doen denken aan kikkers op een trampoline en denkt dingen als: wat zou er gebeuren als ik op de vensterbank klim en dan aan de gordijnrail ga hangen (spoiler alert: dan wordt je moeder boos).
Het probleem is dus dat mijn opvoedvoorbeeld – kort samengevat: de zachte hand – niet altijd voldoet. Uitleg over die gebroken rug die het gevolg is als je van het gordijnrail naar beneden klettert, maakt niet veel indruk. Rustig vertellen dat je niet over het hek van onze tuin naar het laddertje van de buurvrouw mag klimmen om vervolgens uit te testen of je zonder zwemdiploma nu een beetje blijft drijven in de sloot achter ons huis gaat er, vrees ik, niet toe leiden dat het niet opnieuw gebeurt.
Ander voorbeeld. Ik sprak met Casper en een vriendje af dat ze bij hun favoriete boom mochten spelen. En als ze wilden verkassen, moesten ze het komen vragen. Lang verhaal kort: ik heb een halfuur naar ze gezocht en trof het olijke duo op ongeveer een kilometer van de afgesproken plek. “Vergeten”, was hun schuldbewuste verklaring. Dus ja, toen moest ik wel wat, qua opvoeden. Ik koos voor huisarrest, waar ik me niet per se goed bij voelde (Casper ook niet), maar de ‘ach ja schatje, niet meer doen hè, je laat mama schrikken’-aanpak werkte ook niet. ’s Avonds in bed lag ik er nog wakker van. Ik wil geen strafopvoeding, maar er moeten wel grenzen zijn.
Lees ook
‘Dít wil ik zeggen tegen mensen die kritiek hebben op de opvoeding van anderen’ >
Toen ik deze belevenissen deelde met mijn schoonmoeder, moeder van drie jongens, vond zij dat Casper er nog laat bij is voor zijn eerste levensgevaarlijke avonturen. Het schijnt dat mijn zwager één jaar was toen hij een tunnel onder schutting groef, waarna hij in z’n luiertje van een straat vol verkeer moest worden geplukt. Haar opvoedadvies: investeren. In het turbopakket bij de zwemschool, een goede fietshelm en een oog dat zich heel goed laat dichtknijpen.
Deze column staat in Kek Mama 09-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.