Column Malu: ‘Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik ga het ‘zwanger zijn’ echt missen’

Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen: soms wil ik helemaal geen afscheid nemen van mijn buik. Natuurlijk kan ik niet wachten om onze zoon voor het eerst vast te houden, maar ik ga het ‘zwanger zijn’ echt missen.

‘Een bevestiging van mijn grootste droom’

Dat gezellige gevoel zodra de baby begint te bewegen, de wildvreemde mensen die je vertederd aankijken, vragen hoe het met je gaat en je willen helpen met het dragen van zware tassen. Die fijne jurken waarin je buik zo lekker uitkomt en zelfs al die keren dat ik maar met moeite uit bed kan rollen. Of als een jekko op zoek moet naar een wc omdat ik anders in m’n broek plas. Waarom ik hier lastig afscheid van kan nemen? Geen idee, maar ik denk dat deze momenten steeds weer een bevestiging zijn van dat mijn grootste droom uitkomt – zelfs na acht maanden nog onwerkelijk als ik het op papier zie staan.

Lees ook
Column Malu: ‘Zelfs tijdens je zwangerschap bemoeit de moedermaffia zich al met je’ >

‘Beangstigend’

En toegegeven: ik vind het ook beangstigend dat ik niet weet wat er komen gaat. Mijn oudtante zei ooit: ‘Je kunt je op alles voorbereiden, behalve op een bevalling. En op een kind.’ Ik ben nou niet bepaald een control freak, maar van de een op andere dag verantwoordelijk zijn voor een levend wezen is toch wel een ding. Alsof je samen zonder parachute van een kilometers hoge berg afspringt in de hoop dat je netjes op twee benen landt, zoiets. 

‘Als dat alles is, soit’

Bovendien scheelt het dat mijn zwangerschap (tot nu toe) volgens het boekje verloopt. Ik heb flink geklaagd de afgelopen tijd, maar nu het einde nadert geef ik de hormonen de schuld. Want als ik verhalen van anderen hoor, héb ik namelijk helemaal niets te klagen. Ik ben misschien wat sneller moe, was misselijk in het begin, heb af en toe een emotionele uitspatting en kan mijn lievelingsjeans niet meer aan, maar soit. Als dat alles is, doe ik het zo allemaal over. En dan zonder gepuf en gesteun – bespaar ik De Vriend meteen een bonk stress. 

‘Daar doe ik het natuurlijk voor’

Voor nu neem ik een paar weken rust. Proberen te genieten van de laatste loodjes en flink duimen dat m’n enkels door de warmte niet op standje ontploffen komen te staan. Én natuurlijk kijk ik uit naar het allermooiste, meest magische moment van de zwangerschap: voor het eerst oog in oog staan met onze jongen. Want hoe fijn mijn zwangerschap ook verliep, daar doe ik het natuurlijk voor. 

Malu geniet van haar zwangerschapsverlof. Dit was (voorlopig) haar laatste column.