‘Laat maar huilen’, is het advies dat Kek Mama’s Malu geregeld krijgt als ze vertelt dat haar pasgeboren zoon niet in z’n eigen bedje wil slapen. Tot op de dag van vandaag lukt het haar niet.
Als ik de verhalen moet geloven, had je vroeger een turflijst zodra een baby begon te krijsen in bed: schone luier? Check. Flesje gehad? Check. Temperatuur goed? Check. Dan was er weinig aan de hand en kon je ‘m best laten uitrazen…
'Goed voor de longetjes'
In deze tijd lijken de meningen nogal uiteen te lopen. Want waar de een zegt dat het prima is om je kind te laten gillen, goed voor de longetjes zelfs, lees ik op verschillende fora zelfs termen als ‘kindermishandeling’. Zelf zou ik het niet zo sterk willen stellen, maar ik ben wel van het direct troosten, oppakken of bij ons leggen: mijn baby laten huilen vind ik hartverscheurend.
Lees ook
Willeke (33) slaapt met haar hele gezin in één bed >
Niet genoeg verwennen
Misschien gooi ik hierdoor wel mijn eigen glazen in. En misschien duurt het hierdoor wel jaren voordat hij in zijn eigen bed wil slapen, maar soit. Hij wordt heerlijk rustig zodra hij bij ons ligt, dus als hij op welk moment dan ook naar deze geborgenheid verlangt (wat ik overigens niet gek vind na negen maanden in de baarmoeder), wil ik hem dat geven. Ook als ons dat even ‘niet zo goed’ uitkomt - je kunt een baby de eerste maanden immers niet genoeg verwennen.
Geen kind is hetzelfde
Hiermee wil ik natuurlijk niet zeggen dat onze aanpak de juiste is, want het mooie aan het ouderschap vind ik dat iedereen het op z’n eigen manier doet. Geen kind is hetzelfde. En daarbij: onze zoon wil op z'n achttiende vast niet meer lekker naast ons liggen, dus we genieten er nu maar van. Voor zolang het nog duurt ;).
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
