Ben je koud twaalf weken zwanger, moet je al kraamzorg regelen – Kek Mama’s Malu vond het wel een dingetje.
Je komt erachter dat je zwanger bent, voelt je de eerste periode wat misselijk, vertelt het na twaalf weken tegen je familie en vervolgens kun je een paar maanden languit. Af en toe wat verplichte zaakjes regelen tussendoor (je wilt die zwangerschapsuitkering immers niet mislopen en vader in spé moet ook rechten krijgen), leuke babykleertjes kopen en dat is het dan wel. Klinkt naïef, maar zo ging ik de eerste weken van m’n zwangerschap in. Tot de verloskundige me na drie maanden vriendelijk noch dringend verzocht om kraamzorg te regelen.
Goed. En dan moet je op zoek naar een geschikt kraambureau. Toegegeven: ik had geen idee waar ik moest beginnen. Ik Googelde wat naar ‘kraamzorg Rotterdam’ en checkte recensies op Facebook. Ik zag de mooiste foto’s van complete fruitkunstwerken voor moeder voorbijkomen. Lief hoor, maar m’n vriend en ik moesten ons hier niet door laten beïnvloeden en na een middag commentaren te hebben gelezen (van ‘Deze kraamhulp deed werkelijk niks: ze ging zelfs bij m’n visite zitten!’ tot ‘We hebben zó veel geleerd’) maakten we een keuze – natuurlijk wel nog even gekeken of de zorgverzekering dit bureau zou vergoeden.
Lees ook
Column Malu: ‘Ik belde panisch naar het visserijbedrijf dat op de verpakking stond’ >
Een paar dagen later kwam Lisette langs om kennis te maken. Een vriendelijke, maar pittige vrouw uit Rotterdam-Zuid. Ze schoof een boekje onder onze neus en vertelde in geuren en kleuren hoe zo’n kraamweek eruitziet: van het verzorgen van de hechtingen, het controleren van de ontlasting en het checken van mijn afscheiding tot het behandelen van de navelstomp – ik had geen honger meer. En misschien ligt ’t aan mij (of aan m’n hormonen), maar ik kreeg ineens de kriebels. Wilde ik wel een week lang een ‘vreemde’ over de vloer? Zou ze niet in de weg lopen? Kon ik m’n moeder niet vragen om een handje te helpen? En even eerlijk: wie gaat mij nu vertellen hoe ik m’n éigen kind moet verzorgen? Kom nou…
Gelukkig trok dit gevoel meteen weg toen ze zei dat ze m’n bed de hele week gaat verschonen, de hond uitlaat als het moet, de visite bezighoudt, het huishouden overneemt en zelfs maaltijden klaarmaakt. Elke dag schiet ze een polaroid die ze in een boekje plakt, zodat we na afloop een mooie herinnering hebben. En nog belangrijker: ze leert ons alles wat voor ons nieuw is over de baby en probeert ons zoveel mogelijk te ontlasten.
Ik keek naar de uren op de lijst, vervolgens naar m’n vriend en vroeg me af of we haar niet wat langer dan een week konden ‘inhuren’. Helaas.
Het liefst zo snel mogelijk als je weet dat je zwanger bent. Je kunt contact opnemen met je zorgverzekeraar en die geeft je een lijst met bureaus waarmee ze samenwerken. Zo weet je zeker dat de kraamzorg (op de wettelijke eigen bijdrage na) vergoed wordt.
Handig om te weten: standaard heb je recht op 49 uur kraamzorg, verdeeld over acht dagen. In overleg met de kraamhulp bepaal je hoe je de huren verdeelt – meestal blijft ze de eerste dagen wat langer en kun je de laatste dagen meer zelf. Als je bijvoorbeeld alleenstaande moeder bent, of de borstvoeding loopt nog niet zoals je zou willen, of je bent bevallen van een meerling, kun je langer hulp krijgen.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.