Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (1). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“‘Mam, wat is dat voor eiland?’, vraagt Dex. We zijn op een strand aan de noordkant van Kaapstad. Het betreffende eiland is er eentje met een nogal forse geschiedenis. Een eiland van formaat zeg maar. ‘Ken je Nelson Mandela nog?’, vraag ik. Hij knikt: ‘Die man die vroeger president was en die met z’n hoofd op al het geld staat’. ‘Klopt’, zeg ik. ‘Nelson Mandela zat daar 27 jaar in de gevangenis’.
Na kreten van ongeloof, verbazing en de constatering dat hij dan wel heel veel banken beroofd zou moeten hebben, vertel ik hem over Robbeneiland en apartheid. Een beladen term, die laatste. Helemaal wanneer je het zelf eigenlijk nauwelijks begrijpt en kunt omvatten. En dat dan probeert uit te leggen aan een zesjarige. Ik moet denken aan het Jeugdjournaal; dit kijken we de laatste tijd vaak. En elke keer bewonder ik de redactie, evenals de altijd enthousiaste en frisse presentatoren, voor het in duidelijke taal – zonder dat het kinderachtig of belerend wordt – omschrijven van soms grootse wereldproblematiek. Een beetje zoals een ‘heel eenvoudig liedje over een best wel ingewikkeld onderwerp’ van die andere helden van Even tot hier. Met die gedachte in mijn hoofd (start de Fisher-Price keyboard tune) begin ik te vertellen.
Over dat apartheid betekent dat mensen werden gescheiden op basis van hun huidskleur, het land waar ze vandaan komen of hun geloof. Dat dit bijvoorbeeld betekende dat kinderen met een donkere huidskleur niet in hetzelfde zwembad mochten zwemmen als kinderen met een blanke huidskleur, niet dezelfde boeken mochten lenen in de bibliotheek en soms zelfs niet naar hetzelfde toilet mochten gaan. Het was eigenlijk net alsof ze in een heel ander land leefden, ook al waren ze in dezelfde steden en dorpen.
‘Holy moly…’, verzucht mijn zoon (nogal een Freek Vonk fan). ‘Maar mam…hoezo zou ik geen vrienden kunnen zijn met Zidane en Mibongwe (twee van zijn vriendjes op school) omdat hun huid bruin is? Dat slaat toch nergens op?’ ‘Nee dat slaat ook nergens op’, zeg ik. ‘Maar zo was het wel, en zo is het op heel veel plekken in de wereld nog steeds. En dat heet racisme en dat is heel rot.’
Zoals het vaker gaat met zware onderwerpen of grootse vraagstukken (vanuit mijn beleving dan) weet mijn zoon er weer een luchtige twist aan te geven. ‘Nouja weetje, ik houd van een bruine huid, veel mooier. Ik ga nog even in de zon liggen’, zegt hij goeiig. Lief, kwetsend of bagatelliserend misschien. Maar hé, dit is een zesjarige. Die kun je dit soort opmerkingen vergeven.
“Doe ik wel genoeg mijn best om racisme tegen te gaan, evenals het bestaan ervan te erkennen en onderschrijven?”
Een week later drink ik koffie op Kloofstreet. Een hippig straatje met veel jonge (blanke), fris uitziende mensen. Van die types met zonnebrillen met koordjes, praktische sandalen en to-go cups met havermelk en een druppel koffie. Daartussen liep een donkere vrouw. Kind op haar heup, een to-go cup in haar hand. In de cup zat geen havermelk maar enkele schamele muntjes. ‘I’m poor, help me’ had ze met een marker op de cup geschreven. Twee meiden, slurpend aan hun rauwe bieten-gember shot, keken niet op of om toen de vrouw hen benaderde. Ze liep door, schouders hangend, schoenen kapot. Schrijnend, pijnlijk en moeilijk om te zien. En tegelijkertijd keek ik ook schuldbewust toe. Met een kritische noot naar mezelf. Wat doe ik voor de minder bedeelden in de samenleving en dan meer specifiek hier in Zuid-Afrika? Doe ik wel genoeg mijn best om racisme tegen te gaan, evenals het bestaan ervan te erkennen en onderschrijven?
Wat ik in ieder geval kan doen is erover praten. Eerlijk zijn. Mijn kinderen aanmoedigen om vragen te stellen en ook soms lastige kwesties bespreekbaar te maken. En thema’s als racisme en apartheid niet weg te wuiven onder de noemer ‘te ingewikkeld’ of ‘onbelangrijk’. Maar erover praten. Soms wat uitgebreider, en soms als een heel eenvoudig liedje over een best wel ingewikkeld onderwerp.”
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.