Fotografie: Nine IJff
Het is nog geen tien uur, maar ik ben moeder van een peuter en een kleuter, jongetjes, dus ik lig al in bed. Vroeg het nest in geeft mij het gevoel dat ik onverwachte gebeurtenissen in de nacht, zoals een gillend, spugend of zingend (ja, echt) kind, of überhaupt de doodnormale dag erna, beter aankan. Het heeft niet zoveel met meer slapen te maken, want de echte moeheid voel je na een paar jaar met kleine kinderen nog nauwelijks.
Als je moeder bent geworden, transformeer je langzaam naar een nieuwe staat van zijn: je lichaam past zich aan op de tropensituatie en leidt alle energie alleen nog naar één bepaald deel van je brein, zodat je de basistaken van het leven prima kunt uitvoeren op slechts vijf uur slaap. De rest van je lijf krijgt die energie niet en dat is terug te zien aan dingen als doffer haar en die verrekte huid die liters vette crème nodig heeft om enigszins elastisch te ogen. Soit, zie je je spiegelbeeld elke ochtend denken, bij een eerste blik op een schim van die ooit bruisende twintiger zonder actieve kinderwens. Je glimlacht bemoedigend naar je reflectie; na de tropenjaren kalefater je de boel wel weer op, toch?
Het laatste half uur voordat ik mijn ogen sluit, lees ik meestal nog wat, vandaag een columnbundel van Eva Hoeke en Marcel van Roosmalen. Ik ben nog geen drie pagina’s op weg of ik hoor het geluid van een aantredend kind. Flap, flap, flap. Warme, klamme voetjes op het laminaat klinken slaperig, toch vastberaden in hun tocht richting mijn bed. Met een zucht knip ik mijn nachtlampje uit, omdat ik niet wil dat mijn slaapwandelend grut ontwaakt door het felle licht in mijn kamer. Aan de akoestiek van het geflap hoor ik dat het mijn oudste is, wat wordt bevestigd als ik aan het hoofdeinde zijn ademhaling bemerk; die herken ik uit duizenden. Zijn slapende lijfje wacht geduldig in het donker totdat ik hem pak en over me heen til, om hem vervolgens aan de andere kant weer neer te leggen. Hij droomt ongestoord verder en ik zucht opnieuw. Zelfs vanuit dromenland bepalen ze mijn avond – een poging tot lezen komt morgen wel weer.
“Na de tropenjaren kalefater je de boel wel weer op, toch?”
De minimale ergernis die ik zojuist voelde, verdwijnt als ik mijn neus vluchtig in zijn nek begraaf en zijn geur opsnuif. Engelachtig. In gedachten zie ik de vermanende vinger van de moedermaffia: leg hem terug in zijn eigen bed. Maar dat wil ik helemaal niet; hij voelt zich veiliger naast me, verzin ik. Nu mijn ogen gewend zijn aan het donker en het maanlicht tussen de shutters door zijn gezicht wat oplicht, zie ik zijn tevreden glimlach en blijkt hij wakker: “Jouw bed ligt gewoon veel lekkerder, mama.”
Lara Steenvoorden (35) is freelance tekstschrijver, een tikkie Aziatisch en een beetje boel Brabants, maar boven alles moeder van ‘de directie’: Rijk (3) en Lex (2).
Schaatskoningin Irene Schouten (32) zat eind vorig jaar nog op een roze wolk: ze werd voor het eerst moeder van haar zoontje Dirk. Samen met haar man Dirk-Jan genoot ze volop van het nieuwe gezinslevens. Maar die roze wolk sloeg al snel om in zorgen toen bleek dat Dirk kampte met gezondheidsproblemen.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
De ene dag is je zesjarige een knuffelkont die geen moment van je zijde wijkt, de andere dag smijt ze boos de deur dicht omdat jij haar verkeerd hebt aangekeken. Herkenbaar?
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Want als je er zelf even niet uit komt, kan je wel wat hulp gebruiken. Deze week vraagt Romy (40) zich af: ‘Moet ik de juf aanspreken op haar actie, of leer ik mijn dochter dan dat ze overal mee weg kan komen?’