Hoe een beker Chocomel een operatie voorkwam

Rijk moest buisjes. Maandenlang liep hij door het huis als een wilde eend met een soort lokroep: ‘Wa? Wa? Wa?’ klonk het, het echode door in mijn slaap. We dachten aan een geval Oost-Indisch doof, het bleek vocht achter zijn trommelvliezen. “Hij gaat sowieso beter horen. Of hij ook beter gaat luisteren, moeten we afwachten,” grapte de arts.

Op een dinsdag in januari was het zo ver. Sneller dan gedacht. Er zat al weken een steen in mijn maag, die elke dag tot aan de ingreep een paar millimeter ruimte opslokte. Tot ik nauwelijks kon eten of drinken, omdat de Rocky Mountains mijn ingewanden hadden overgenomen. ‘s Nachts was er nog twijfel om Rijks vader te appen om de regels van het nuchter zijn voor de honderdste keer te herhalen. In de ochtend geen eten, alleen een beetje water of ranja, geen zuivel. Ik hield mezelf in om ergernis te voorkomen.

Lees ook: ‘Hij had gewoon de vader van mijn kinderen kunnen zijn’ >

Vlak na het opstaan, terwijl ik mijn rotsgebergte naar de douche bewoog, stuurde ik een appje: Hoe gaat het daar? Zijn antwoord: Goed. Hij snapt dat hij niet mag eten. Hij heeft net een beker Chocomel op. In mijn hoofd popten er honderd van die error-berichten op, die je vroeger op een Microsoft-computer kreeg. Bij elke error een doffe dreun. Je maakt een grapje toch? Ik voegde nog een facepalm-emoji toe.

Het ziekenhuis meldde wat ik al wist: de operatie ging niet door. “Alles voor zijn veiligheid,” verzuchtte de verpleegkundige aan de telefoon. Ondanks de boosheid die ik voelde, nu zou hij nog langer slecht horen in de klas en niet alles helemaal meekrijgen, slonk het gebergte in mijn lijf met elke ademhaling.

Lekker hypocriet, stiekem was ik opgelucht dat ík nog even niet hoefde te zien hoe ze mijn kind in slaap brachten. Ik weet dat het aanbrengen van trommelvliesbuisjes voor artsen niet veel voorstelt; voor mij was het narcose-verhaal beroerd voor mijn cortisolwaarden.

Vorige week lukte het ons om Rijk nuchter in het ziekenhuis te krijgen. Hij onderging alles met een glimlach en ik had geen Dextro-tablet nodig om overeind te blijven. Eenmaal thuis kwam er geen einde aan de suikerrazernij waarin onze zoon verkeerde, na een koekje en een krentenbol op nuchtere maag. “Poeh, hadden ze ‘m er niet wat langer onder kunnen houden?” fluisterde ik tegen zijn vader. Uit de woonkamer klonk het vinnig: “Ik hoor je wel hoor, máma.”

Operatie geslaagd.

Meer lezen van Lara? Volg haar op Instagram.