‘Of iemand de dode kat uit de voortuin wilde halen’

Moos is dood. De vader van mijn kinderen plukte hem uit de polder als kitten van nog geen 7 weken oud, witte teentjes, blauwe ogen die altijd verbaasd keken, totdat ze groenig werden en hij een imposante kater werd. Hij voegde zich bij de poezenfamilie, hield de boerderij vrij van ander mannelijk gespuis en muizen. Tot een paar weken geleden: een buurtbewoner appte of we ‘de dode kat uit de voortuin wilde halen’. 

Vader en zoons zochten een plekje voor hem aan de rand van het weiland, met uitzicht op de grond waar hij vandaan kwam. Natuurlijk, de kinderen zijn heus wel eens op een mier of lieveheersbeestje gaan staan, maar een huisdier verliezen, de dood, was onbekend en waarschijnlijk indrukwekkend voor hen. Rob vertelde me dat ze veel vragen stelden en bleven ratelen, alsof hun hersenen overuren wentelden tot ze een vorm van begrip te pakken hadden. 

Lees ook: Hoe een beker Chocomel een operatie voorkwam >

Ze stonden daar wel even, aan de rand van een gigantisch groen veld, bij een piepklein graf dat ze bedolven met wilde bloemen uit eigen tuin. Ze hadden het over nooit meer wakker worden, wanneer Moos zichzelf weer uit zou graven, waar hij naartoe was. Rijk bleef de bloemen aanvullen. Lex zong iets over de wielen van de bus die rond bleven gaan. Ik was er niet bij, want zo gaat dat als je niet samenwoont, en toch voelde ik de verbondenheid.

De dag erna sloot ik ze in mijn armen en werd ik binnen twee seconden op de hoogte gesteld van de gebeurtenis. Ik dacht dat ik voorzichtig moest zijn en vroeg aan Rijk of Moos soms in de kattenhemel was. “Nee hoor,” antwoordde hij. Lex vulde hem direct bruut aan: “Moos is dood en ligt in een deken onder het zand. Iemand heeft hem kapotgereden. Ik denk een kutbus.”

Dat is wat ze ervan begrepen hadden en zo konden wij, de volwassenen, er toch nog een beetje om lachen. Dag lieve Moos.

Meer lezen van Lara? Volg haar op Instagram.