‘Help, mijn vriend traint voor de marathon (en ik val niet eens op sportieve types)’

Kimberley van Heiningen woont samen met Kevin, is (bonus)mama van Norah (5) en baby Jackie. Ze schrijft over het moederschap en alles wat daarbij komt kijken. Deze week over haar opeens sportieve wederhelft.

‘Ik heb me ingeschreven voor de Rotterdam Marathon’, zei mijn verkering. Dat stond schijnbaar altijd al op z’n bucket list en moest er dit jaar dan maar van komen. Die memo had ik compleet gemist in de bijna vier jaar dat we samen zijn, maar ik heb dan ook de neiging mentaal uit te checken zodra iemand het gesprek een sportieve richting in duwt.

Niets persoonlijks. Het maakt me niet uit wie je bent of hoe lief ik je vind (en ik vind de vader van mijn dochter best lief, geloof me); sportieve bezigheden zullen me altijd aan m’n ongetrainde reet roesten. Niet ideaal, kan ik je vertellen, als je man traint voor de marathon.

‘Op karakter’

Want, ja, 42 kilometer en 195 meter loop je niet even ‘op karakter’. Daar moet je serieus voor trainen. Vaak, lang en net op de momenten dat ik gezellig samen een Netflixmarathon in gedachten had – ook zonder sportieve man een illusie natuurlijk, bingen met een baby, maar dat terzijde – of een uitgebreide zondagsbrunch. Maarja, zondag is rendag en om dan in mijn eentje aan de mimosa’s te lurken is ook zo wat.

Lees ook – ‘Ik loog dat ik maanden borstvoeding gaf'

Ik zit dus in een impasse. Natuurlijk vind ik het knap. Gaat ‘ie weer, door weer en wind, wéér een tyfus end. Steeds sneller, steeds verder. Ik doe het hem niet na. Maar het is ook ongezellig, zo’n man met een passie. Het valt me wat rauw op mijn dak na al die jaren: blijkt de leukste vader, grappigste man en mijn favoriete mede-Bourgondiër ineens sportief te zijn. Ik val niet eens op sportieve types, heb ik er ineens één naast me op de bank zitten. Als ‘ie niet aan het rennen is, tenminste.

“Sportieve bezigheden zullen me altijd aan mijn ongetrainde reet roesten”

Project Marathon

Ondertussen is er een wereld voor me opengegaan. Eén van schema's en sporthorloges, hardloopgelletjes en sokken van vijftig piek – die absoluut niet kwijt mogen raken. Daarmee is Project Marathon voor mij ook best een opgave, aangezien sokken wassen hier altijd een soort Russisch Roulette is. Ik stop ze in de trommel, of ze er weer uitkomen (en in welke toestand) is maar de vraag.

Mijn selectieve gehoor, dat dus opeens uitgaat bij sportieve bewoordingen, heeft het ook lastig nu de marathon een geliefd gespreksonderwerp is. Ken je de Wet van Godwin? Dat iedere discussie uiteindelijk uitkomt op Hitler? We beginnen hier met het plannen van een stedentrip, maar komen uit op het aantal minuten per kilometer.

Toch zie ik het positief in. Van mij mag het hardloopvirus zelfs nog wel even aanblijven. Tot vijf november bijvoorbeeld, wanneer de New York City Marathon gehouden wordt. Want een stedentripje naar de Big Apple? Dat stond toevallig altijd al op míjn bucket list.