‘Ik loog dat ik maanden borstvoeding gaf’

Dat ik niet helemaal ongeschonden uit de bevalstrijd zou komen, daar had ik me wel op ingesteld. Een tijgerstreep hier, een theezakje daar. Dat het postpartum lichaam even geen tempel zou zijn… had ik wel bedacht. Mijn craving voor reuzemergpijpen heeft ongetwijfeld bijgedragen aan, zoals een net bevallen collega zei, ‘de ruïne van wat mijn lijf ooit was'. 

Klotsoksels

Wat ik niet in mijn verwachtingsmanagement had opgenomen, zijn de hormonale klotsoksels waar ik sinds de komst van De Baby mee te maken heb. Thierry Mugler’s Alien, niet het subtielste parfum, kan mijn ‘eau de opvlieger' amper maskeren. Natte-sneeuwt het buiten, heb ik het in mijn korte mouwen nog warm. Ik verkeer al snel in subtropische sferen, zeg maar. 

Zo ook bij de schoonheidsspecialiste. Misschien ligt het aan stoomapparaat dat al tien minuten mijn poriën open staat te blazen op standje tornado (en ik maar denken dat ik een ontspannende behandeling had geboekt) maar ik heb het bloedjeheet. ‘Ach, ja, die hormonen’,  stelt ze me gerust. ‘Je geeft zeker borstvoeding.’ 

Schaamte

Het valt even stil. Zal ik vanonder de damp gewoon instemmend hummen? Een volmondige ‘ja' uit mijn mond persen? Of eerlijk vertellen dat ik na zes weken de handdoek ‘al' in de ring gooide? En het kolfapparaat nog net niet uit het raam? ‘Nét gestopt' lieg ik. Ik schaam me toch een beetje: voor mijn hormonen die blijkbaar al minder aanwezig hadden moeten zijn – zo zonder baby aan de borst – maar vooral voor de flesvoeding die mijn dochter al bijna 4,5 maanden krijgt. 

Gek genoeg had ik me daar van te voren geen moment zorgen over gemaakt. Lukt het, mooi. Lukt het niet, wordt ze met de fles net zo groot. Ik ben het levende bewijs. Ik zou daar verder niet te moeilijk over doen en me al helemaal niet laten leiden door andere moeders en wat zij daar wel of niet van zouden vinden. 

Bertha 66

Maar toen was Jackie daar, kwam de borstvoeding verdomd lastig op gang en had ik ineens een stemmetje in mijn hoofd dat oorverdovend klonk. Dat de beste moeders borstvoeding geven. Totale onzin, zo had ik nog nooit gekeken naar een vriendin die er de brui aan gaf, maar voor mezelf lag dat kennelijk toch anders. Ik kolfde me een ongeluk en voelde me steeds meer Bertha 66 dan gewoon Kim, die ook moeder was geworden.

Ik luisterde naar de goedbedoelde adviezen. Om het nog even te proberen. Om te stoppen. Om vooral niet naar de adviezen maar naar mijn eigen gevoel te luisteren. En zo duurde het zes weken voordat ik de knoop doorhakte.

Momshaming

Sindsdien voel ik iedere dag de opluchting. Voor haar – op flesvoeding groeit ze als kool – maar ook voor mij. De vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, voor zover dat gaat met een baby, maakt van mij een veel leukere moeder.

En toch… speelt in de behandelstoel dan toch ineens de schaamte op. Waarom? Niet de schoonheidsspecialiste, maar ik momshamede net mezelf. Stom! Helemaal als ze goudeerlijk antwoordt: ‘Wat knap zeg, nog zo lang, ik vond het maar wat pittig'. Met het schaamrood op de kaken verlaat ik de salon, nog warmer dan ik al binnenkwam.

87% van de moeders in Nederland heeft te maken met momshaming, blijkt uit onderzoek van Kek Mama. Dat vond de redactie zó schokkend, dat ze een campagne is gestart: Kek Mama lanceert mombracing, de tegenhanger van momshaming, en roept alle moeders op om elkaar voortaan te steunen in plaats van te bekritiseren.