Kimberley van Heiningen woont samen met Kevin, is (bonus)mama van Norah (5) en baby Jackie. Ze schrijft over het moederschap, het leven en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer over een onverwachte nieuwe hobby.
Lees verder onder de advertentie
Misschien ben ik ziek. Mezelf niet of al die jaren nooit geweest. Of – en die verklaring lijkt me het meest plausibel – ben ik zo hard op mijn achterhoofd gevallen dat ik me die hele smak niet kan herinneren en ik sindsdien ontoerekeningsvatbaar ben. Dat kan bijna niet anders.
Vlaag van verstandsverbijstering
De eerste keer had nog door kunnen gaan als een vergissing. Een vlaag van verstandsverbijstering. Wellicht. Maar toen ik weer ging, meteen al de volgende dag, werd het wel een heel sterk verhaal dat ik wederom in een paar hardloopschoenen was gestruikeld om in versneld tempo een blokje om te gaan. Zo’n herhaling van zetten heeft toch iets weg van een gewoonte. Of routine, zoals de rengrage broer van Arie Boomsma – die dus net zo klinkt als ‘de echte Arie’ – vertelde in zo’n podcast waarin het hardlopen eens flink werd bewierookt.
Lees verder onder de advertentie
Het is dat mijn ongetrainde kuiten op dag drie dachten ‘de groeten, met die nieuwe kuthobby van je’, anders was ik gewoon wéér gegaan. Ja, ik, met al dertig jaar een grafhekel aan hardlopen, was ineens ‘om’. En daar hoefde niet eens iemand een mes voor op mijn keel te zetten.
“Het is dat mijn ongetrainde kuiten op dag drie dachten ‘de groeten, met die nieuwe kuthobby van je’, anders was ik gewoon wéér gegaan”
Hardloopparochie
Ik was wel gewaarschuwd. Door mijn vriend, een gezellige Bourgondiër die begin dit jaar óók al op z’n achterhoofd was gekukeld om ‘ineens’ de marathon (of de ‘maaraton’, zoals ze in Rotterdam zeggen) te rennen. Dat het heus fijn zou zijn, dat ik er lekkerder door in mijn vel zou zitten en wat al niet meer. Na die prestatie (want dat was het) verkondigde hij zijn hardloopparochie regelmatig. En hoewel hij lulde als Jehova kreeg ‘ie bij mij echt geen voet tussen de deur. Spreekwoordelijk dan, aangezien we dezelfde voordeur delen. Tot… ik dus ineens die schoenen aantrok van de week.
Ging ik als een hinde door het dorp? Galant verend op de demping van mijn splinternieuwe oude (ongebruikt in de kast gaan ze zo tien jaar mee) schoenen? Nah. Ik hijgde aan het einde van de straat al als een trekpaard, had ruzie met mijn telefoonhouder (die mijn telefoon dus niet hield) en mijn broek zakte iedere meter verder van mijn reet. Ondertussen wachtte ik op helse steken in mijn zij, tekenen dat ik ‘echt niet meer kon’ om theatraal door mijn benen te zakken en te zweren dit never nooit meer te doen. Gebeurde niet. Ik kon alleen maar denken: bevallen is kutter.
Lees verder onder de advertentie
Runners high
Dus rende ik door, het rondje af, om daarna hoogst verbaasd en een tikkie euforisch op de bank te ploffen. Of manisch, want ineens wilde ik ook kasten uitruimen, een vijfjarenplan maken voor mezelf en al mijn huisgenoten, badkamervoegen poetsen met een tandenborstel (grapje, dat nooit) en met iedereen en je moeder delen hoe fijn het wel niet was geweest.
Lees verder onder de advertentie
Dat laatste vond ik altijd één van de ergste eigenschappen van hardlopers. Dat ze nooit ‘gewoon’ een rondje lopen in stilte, maar dit altijd moeten delen in appjes, grafiekjes, stories… of zelfs een column. Bah!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).