Kimberley over eerste verjaardagsstress: ‘Hoeveel folieballonnen heb je nodig om die liefde uit te drukken?’

Ik lig wakker. Al een uur of twee, met een tabblad of tien open. Te malen en te malen. Het is dat het donker is in de slaapkamer, anders zou je beslist een stressvlek – of twee, drie – kunnen zien. Niet omdat de bossen in de fik staan. De ijskappen smelten. Dat je zowat een orgaan moet afstaan om een huis te kunnen kopen. Of andere plausibele reden voor plafonddienst. Nee, ik breek mijn hoofd over een driptaart. En welke smaak ik zou nemen. En de grootte van de plastic jungledieren die ik erop wil plaatsen. Of nouja, jungledieren… Wil Jackie dat wel? Ik zou willen dat ze een sprong of wat verder was en me kon vertellen dat ze liever Nijntje heeft. Of niet, maar aan ‘mamamam’, hoe schattig ook, heb je precies niets als je harde keuzes zoals deze (pun intented) moet maken. 

Lees ook – ‘Bevallen is kutter’ >

Plafonddienst

Laat ik uitnodigingen drukken? Plak ik Jackie in een hysterische collage? Vieren we het met familie én vrienden? Doen we aan shifts, zoete inval of komt de hele goegemeente tegelijk? Moeten de ballonnen ook in thema? ‘Maar niet díe ballonnen bestellen hoor’, waarschuwt een vriendin, ‘mijn lippen brandden een uur na het blazen nog.’ En hoeveel wieltjes moeten er eigenlijk aan haar eerste loopfiets zitten?

Ik wind me op zoals ik me opwond toen ik nog zwanger was en de muren precies in die ene tint terra moesten en er een gigantische pluchen giraffe móest komen die nog altijd de halve babykamer blokkeert. Slaapt Jackie eindelijk – een soort van – door, houdt zo’n Pinterestbord met traktaties me uit mijn slaap.

Level 1

Mijn vriend snapt weinig van de feeststress (‘Doe gewoon normaal, je bent toch geen Kardashian!’), net als mijn ouders. ‘Ze krijgt er zelf toch niets van mee’, zeggen zij. Maak je niet druk, koop een slagroomsnit. Dat idee. Maar voor mij is het een mijlpaal, voor ons is het een mijlpaal. We hebben Level 1 van de tropenjaren overleefd!

“Maak je niet druk, koop een slagroomsnit. Dat idee”

Zo klein

Dat eerste jaar is voorbijgevlogen én gekropen. Ik dacht dat ik wel wist waar ik aan begon. Ha-ha, little did I know. Weer een sprongetje. Een krampje. Iets nieuws. Steeds als ik dacht dat ik haar had uitgedokterd, kwam ze weer met een update waar ik geen handleiding bij kreeg. Ze groeide sneller uit haar rompers dan ik in mijn moederrol. Doe ik het wel goed? Straks laat ik haar vallen… Ze was zo klein. Ik wenste haar vaak net iets groter en nu kijk ik iedere dag naar de foto’s van toen ze nog in maatje 44 paste. En mis ik dát. Al maakt de dreumes van nu me ook zo trots: hoe ze op haar beentjes staat, kletst in haar eigen taal, schaterlacht… Ze maakt de kleine dingen groots en mij mama. Hoeveel folieballonnen heb je nodig om die liefde uit te drukken?

“Ze groeide sneller uit haar rompers dan ik in mijn moederrol”

Uiteindelijk twijfel ik zo lang over de versiering, dat deze pas een dag na het feestje wordt geleverd. Zet ik maar een paar verdwaalde Playmobildieren van zus Norah in de taart, waar Jackie maar een zuinig hapje van neemt. Het feestbeest zelf slaapt het halve partijtje, heeft – inderdaad – geen enkel benul van de mijlpaal. Note to self voor volgend jaar: zo’n slagroomsnit is toch zo gek nog niet.