‘Ik moet mijn man Frank achterlaten in het vorige jaar’

Redactie Kek Mama

1 januari, 2023 - 10:22

Leestijd: 3 minuten

Tabitha (43) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.

De kerstvakantie is dit jaar een week eerder begonnen in verband met Corona. En dat is pittig. Continue samen zijn terwijl we alle drie met een diepe, open wond rondlopen. We hebben al heel wat hobbels overwonnen deze maand: de eerste Sinterklaas zonder, de eerste Kerstmis zonder… Het is een rollercoaster, maar we fixen het toch maar met z’n drieën en daar ben ik best trots op. Nu alleen nog dit rare jaar afsluiten. Ik heb geen zin in Oud en Nieuw. Al die verwachtingen en wensen voor het nieuwe jaar. Nee, bij mij ziet 2022 er uit als één groot zwart gat. Mijn voornemens voor oudejaarsavond zijn dan ook: lekker vroeg naar bed en zeker geen feestend begin “Zullen we met oud en nieuw aan het begin van de avond een kinderdisco doen?” vraagt één van de buren me. Hier kan ik natuurlijk geen ‘nee’ tegen zeggen. Mijn buren zijn fantastisch; zo koken ze op woensdag om de beurt voor ons sinds Frank is overleden. Ze zijn de extra handen en ogen die ik mis sinds hij er niet meer is. In onze buurt geldt echt it takes a village to raise a child en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Deze Oudejaarsavond ook weer. De discolampen en muziekboxen staan aan en er is vuurwerk. Willem is erg bang voor het vuurwerk en wil naar binnen. “Ik ga wel even bij hem zitten, drink jij nog maar een bubbeltje,” biedt een buurvrouw lief aan. Ik klets wat, en kijk glimlachend naar Teun die staat te swingen op de muziek met de buurtkinderen. Ik vind het oprecht een knus en gezellig Oud en Nieuw-feestje. Om tien uur breng ik de jongens naar bed en duik er zelf ook in. Diep, heel diep onder de wol. En ik verwacht het niet na zo’n leuke avond, maar mijn verdriet bereikt een dieptepunt. Ik voel in al mijn vezels dat ik Frank nu echt achter moet laten in 2021. In 2021 was hij er nog, in 2022 is hij er het hele jaar niet meer bij. Die realisatie en de pijn die dat veroorzaakt snijdt door mijn ziel en is bijna ondragelijk. Om twaalf uur worden we alle drie wakker van harde knallen. De jongen kruipen bij me in bed. Teun is gefascineerd door het vuurwerk terwijl Willem ligt te trillen van angst. Om ze tot bedaren te brengen pak ik na een tijdje de Ipad erbij; we kijken ‘Peppa pig’ tot onze ogen dichtvallen. Nieuwjaarsdag word ik wakker met een ontzettende kater – helaas niet van de drank. Maar, hallo 2022, ik ga er wat van maken met mijn twee kanjers. Erger dan vorig jaar kan het niet worden, toch?