Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (12 en 9) uit een vorige relatie en dochter Sophia (1) met haar vriend Nils. Ze is in verwachting van haar vierde kindje. Volg haar op Instagram.
Heel lang heb ik gedacht dat ik een jongensmoeder zou blijven. Dat ik oud zou worden met twee zoons. Ik vond dat helemaal prima en het paste ook bij me, gezien mijn liefde voor voetbal en een biertje op z’n tijd. Een meisje-meisje was ik vroeger ook niet en ik heb nooit verlangd naar een mini- me met jurkjes en vlechtjes. Waar ik toen logischerwijs totaal niet mee bezig was, waren de zorgen die je hebt als meisjesmoeder. Die zijn anders dan de zorgen die je hebt als jongensmoeder. Tenminste, dat merk ik nu ik wél een dochter heb.
Ik weet nog, toen heel het land bezig was met Anne Faber, dat ik dacht: het lijkt me echt de hel om een dochter te hebben. Dat ze blijkbaar niet eens veilig een stukje kan gaan fietsen, in wat voor een idiote wereld leven we? Vrouwen zijn kwetsbaarder dan mannen, fysiek legt een vrouw het eigenlijk altijd af tegen een man. Toen ik op Curaçao woonde deed ik fanatiek aan Krav Maga (een zelfverdedigingssysteem) om me te kunnen verweren bij een inbraak of overval of iets dergelijks, maar wanneer je van je fiets wordt getrokken moet je alles maar net kunnen toepassen.
“Ik heb andere zorgen voor mijn dochter dan voor mijn zoons, merk ik nu ik óók een meisjesmoeder ben”
Hoe dan ook, ik ben nu dus moeder van twee jongens en een meisje en onze derde jongen is op komst. Ik merk echt dat mijn zorgen voor later voor Lewis en Miles en hun broertje anders zijn dan mijn zorgen voor Sophia. In hoeverre je het nu al zorgen kunt noemen natuurlijk, maar ik had het er laatst over met een vriendin, je bent er soms wel mee bezig. Ik vertelde over Nils en de stommiteiten die hij heeft uitgehaald toen hij jonger was. Over de kop slaan met een elektrische fiets na het stappen, stomdronken, z’n jukbeen breken en zich vervolgens druk maken om een snee in zijn vinger. Met een mes een pleister afsnijden (hoe bedenk je het), om z’n vinger plakken en de volgende dag wakker worden met z’n gezicht aan gruzelementen. Maar ook de ernstigere dingen die je hoort en leest in het nieuws omtrent jonge mannen. Dronken van de rand van een balkon flikkeren op vakantie, vechten, kopschoppen, roekeloos autorijden en een ongeluk veroorzaken, comazuipen, noem maar op. Vaak is er drank in het spel. Dát zijn jonge gasten.
Bij meisjes spelen er andere dingen en dat heeft eigenlijk altijd te maken met haar kwetsbaarheid. Wanneer je in een te korte rok loopt heb je het zelf uitgelokt wanneer je betast of verkracht wordt.
Gedrogeerd worden in een discotheek, een steegje in getrokken worden, belanden in het loverboy-
circuit of naaktbeelden die worden verspreid door die eikel waarvan je dacht dat het je vriendje was.
Sowieso, die hele online wereld kan behoorlijk spannend zijn in het geval van jonge meiden. Het zijn allemaal nieuwe dingen waar ik over nadenk sinds Sophia geboren is. Je wilt je kleine meisje beschermen, maar uiteindelijk moet je haar toch loslaten. Niemand kan z’n dochter beschermen tegen een ontsnapte TBS’er en het feit dat ze nét op de verkeerde tijd op de verkeerde plek was. Mijn lieve ouders hebben het knap gedaan met drie dochters, wat een opgave zal dat zijn geweest. De tijden zijn wel veranderd, maar gekken waren er altijd al.
Hoe dan ook, we zullen onze kinderen – zoons of dochters – moeten voorbereiden en begeleiden
richting de puberteit en adolescentie en alle uitdagingen die daarbij horen. Ik zou het een veilig idee
vinden als Sophia toch íets richting zelfverdediging gaat doen om zich in ieder geval sterk te voelen.
Verder gaan we ze meegeven dat ze alle vier – ondanks de stomme dingen die ze gaan uithalen en
fouten die ze ongetwijfeld gaan maken – altijd bij ons terecht kunnen als er iets is gebeurd. We gaan
ze toch echt zelf laten ontdekken hoe het leven en de wereld in elkaar steken, en het enige dat je als
– bezorgde – ouder kunt doen, is toekijken hoe ze volwassen worden en hopen dat ze altijd weer
veilig thuiskomen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.