Beeld: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Als ouder haal je soms rare fratsen uit om je kind gezond te laten eten. Je verstopt groenten in gepureerde sausjes, valt voor belachelijke marketingtrucs als ‘fruit en groentespread voor op de boterham’ (met 0,4% rode biet) en snijdt jolige gezichtjes van stukken komkommer en cherrytomaat. Alles om het zo gezond mogelijk en een beetje leuk te houden aan tafel. Dat veel van dit soort goed bedoelde pogingen vaak tevergeefs zijn hoef ik geen enkele ouder uit te leggen.
De peuter in ons gezin zit momenteel in een zeer permanente staat van weigering en zelfcontrole als het aankomt op gezonde voedselinname. Met pedagogische bewoordingen zou je dit ‘een sprong in de autonomie-ontwikkeling’ kunnen noemen en enorm positief kunnen labelen, omdat je kind ‘zijn eigen ik aan het verkennen is’. In de realiteit zijn termen als frustratie, onbegrip en wanhoop (‘maar vorige week at je nog WEL sperziebonen!’) meer van toepassing.
Om de ergernissen over mislukte avondmaaltijden even te parkeren en een poging te de doen om de autonomie-ontwikkeling van ons kind serieus te nemen, stonden er op een willekeurige avond afgelopen week meerdere groenten op het menu. Want als je keuzes biedt dan heeft de peuter in kwestie tenminste nog het gevoel dat hij een beetje de regie heeft over alle walgelijke dingen die je hem voorschotelt.
‘Vier soorten groenten op zijn bord en toch was zijn enige reactie: gaffedamme, gaffedamme, gaffedamme…’
De maaltijd had echter direct een stroeve start. Met een blik van groots wantrouwen werden de vier (jawel je leest het goed: VIER) mogelijkheden aan groenten op zijn bord bestudeerd. Een smaakvolle variatie van gekookte staven wortel, roosjes bloemkool en broccoli en enkele rauwe stukken paprika. Na wat zorgvuldig heen en weer geschuif werden de individuele stukjes op macroniveau bekeken en besnuffeld. Alsof hij zojuist oog in oog was komen te staan met een zeer zeldzaam stuk bot van een stegosaurus.
De conclusie van het onderzoek was weinig verrassend; de mondhoekjes gingen naar beneden en de armen over elkaar. Zijn lichaamstaal verraadde dat hij ab-so-luut niet van plan was om een hapje te nemen. De argumentatie vond ik dan wel weer verrassend origineel: ‘ik eet geen plant’ zei hij ernstig. Daarna, om zijn argument nog wat extra kracht bij te zetten, legde hij de stukjes groente op een rijtje waarna hij ze met een priemend vingertje om de beurt aanwees met de treffende bewoording (vier maal): ‘gaffedamme, gaffedamme, gaffedamme…..gaffedamme’.
Mijn andere zoon zit tegenwoordig ergens anders op het spectrum van autonomie in eetgedrag. Die krijgt dan nog wel een stuk wortel weggewerkt (met wat gepaste aanmoediging her en der), maar doet vervolgens uitspraken over een mogelijke toekomst als vegetariër. Hij vindt het eten van dieren eigenlijk te zot voor woorden en is erg begaan met het welzijn van onze planeet. Op zich niets mis mee. Hij wil voorlopig alleen nog wel graag een uitzondering maken als het dier vermomd is als hamburger, bitterbal of pizza met salami. ‘Daar zijn bepaalde termen voor’, zei ik tegen hem. ‘Je zou jezelf bijvoorbeeld kunnen bestempelen als flexitariër, klimatariër of schijnheilig’. ‘Wat betekent schijnheilig?’ vroeg hij. ‘Laat maar hangen’ mompelde ik, terwijl ik mopperig de nauwelijks aangeraakte borden met kiptaco’s naar de keuken bracht.
En zo zitten we daar, elke avond weer, met een tafel vol goedbedoelde gezonde maaltijden en een klein leger van mini-vegetariërs, flexitariërs en kieskeurige plant-ontwijkers. En wij vragen onszelf als ouders in godesnaam af waarom we nou weer aan een laffe zoete aardappelcurry zitten (die wederom nauwelijks gegeten wordt want – quote – ‘ik vind rijst eigenlijk gewoon een beetje te korrelig mam’) waar we eigenlijk zes keer zoveel kruiden en chili’s in hadden willen gooien voor een beetje pit. Maar nee want ‘oee dit is echt heeeeeel pikant – dramatisch gewapper voor opengesperde moment – pap‘. En de enige conclusie die we trekken, is dat ‘gezond eten’ vaak meer met geduld dan met groenten te maken heeft.
Meer van Laurie lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
