Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
Er heerst onrust in mij. Vandaag kwam ik ze bijna samen tegen en alleen al daardoor sloeg de lucht
me uit de longen. Ik had niet kunnen voorspellen dat alleen al de gedachte aan wat de situatie had kunnen zijn als ik twee minuten eerder daar was geweest, me zo van slag zou maken. Het wordt dan
opeens echt, je kan het niet meer negeren of weglachen. Ik ben er dus blijkbaar niet klaar voor om geconfronteerd te worden met hen samen. Toch is dit iets dat zal gebeuren en hoe zal ik me dan voelen? Sterker nog, wat als ik dan de kids bij me heb. Ik wil niet dat zij hier nu al mee geconfronteerd worden, zeker niet met mijn gevoel in die situatie.
Als er een partij is die nergens last van mag hebben, dan zijn het mij kinderen. Hoe langer ik hierover nadenk, hoe angstiger ik word. Want ik ben hun moeder, de vrouwelijke hoofdpersoon in hun leven en nu voelt het alsof die positie in gevaar gebracht wordt. Dat lieve woorden en knuffels opeens niet meer alleen voor mij zouden zijn, maar dat ik hen moet gaan delen in de toekomst. Ongeacht of dat met haar is of met een ander.
Het is een onvermijdelijk iets. Hoe ga ik daarmee dealen? Hoe zorg ik ervoor dat ik daar niet aan onderdoor ga? Dat al die woede en agressie die je voelt er niet uit barst? Want het kan niet dat je
jezelf daarin laat gaan, toegeeft aan die fantasieën die zich gemanifesteerd hebben in je gedachten.
Je hebt kinderen en je moet erboven staan, wat je ook vindt of denkt. Hun welzijn staat voorop.
Toch blijft het gevoel sluimeren, de angst, de woede. Nu ligt dat natuurlijk voor een groot deel bij mezelf, het gevoel niet goed genoeg te zijn, het idee dat ik heel hard moet werken voor de liefde van een ander. Een stukje ongezonde hechting, dat zich uit in de behoefte om constant bevestiging te krijgen dat je liefde waard bent. Het is handig je daar bewust van te zijn en dit niet mee te geven aan je kinderen, betekend echter nog niet dat ikzelf daar dan geen last meer van heb.
Johanna: ‘Dit kan ik niet alleen dragen, dit gaat mijn leven volledig ontwrichten’ >
Patronen zijn hard te doorbreken. Godzijdank heb ik nu allemaal vriendinnen om me heen die me
steunen, er voor mij zijn en bovenal me bij mijn arm grijpen met de boodschap dat ik een top moeder
ben en dat ik voor mijn jongens het allerbelangrijkste in de wereld ben en dat altijd zo zal zijn. Ik
geloof ze, in de kern weet ik dat ze gelijk hebben. Maar de emoties blijven me soms overvallen, die
onzekerheid en die angst. Dus nu heb ik geleerd om dan mijn telefoon te pakken, te bellen naar die
lieve vriendinnen, mijn emoties toe te laten en dan samen met hen mijn angsten onder ogen te
komen. In de hoop dat wat de toekomst ook zal brengen; ik het dan, samen met hen, wél aan kan.
In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.